Bertone

Voor gesprekken over andere auto's, het weer, nieuws of weer wat anders.
De grote verzamelbak van het forum.
mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » zo 5 jul, 2020 13:42

Niemendalletje: Bijeenkomst onder de treurwilg


'Wat bedoel je?" vroeg de pony aan de koe.
"Ik bedoel niets, ik bedoel eigenlijk nooit iets. En ik zou zo graag iets willen bedoelen," antwoordde de koe neerslachtig.
"Eigenlijk ben ik bedoelzuchtig."
"Dat woord bestaat niet," wees de pony de koe terecht. "Je zult iets anders bedoelen."
"Ik bedoel dat ik er een onbedwingbare behoefte aan heb om van alles te bedoelen waaraan een ander iets heeft."
"Dus als ik je goed begrijp zijn je bedoelingen om iets te bedoelen, goed bedoeld?"
"Dat bedoel ik."

groet

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » ma 6 jul, 2020 22:08

De avonturen van Koen

(Deze is wel leuk zie ik, de gebeurtenissen zijn me lang geleden in telegramstijl toegestuurd, waarna ik geacht werd – ik geef toe - er een geromantiseerd weliswaar waarheidsgetrouw verhaal van te maken)
Mozambique oktober 1970

Waar leef je van als je een jaar lang dwars door Afrika trekt, waar je zonder dat je er iets aan kan veranderen wordt geconfronteerd met spartaanse omstandigheden en je rondtrekt in een auto die niet dubbel zoveel, niet drie maal zoveel, maar wel 5 maal zoveel onderhoud nodig heeft, vergeleken met de milde omstandigheden in Nederland.

Bovendien heb je ook nog eens te maken met de verzwarende omstandigheid dat je niet één maar twee motoren in de kost hebt.
In een groot gedeelte van Afrika krijgen motorisch aangedreven vervoermiddelen het sowieso danig voor de kiezen in de vorm van met zand volgezogen koelelementen, oververhitte motoren, vastlopende remmen, piepende lagers, krakende veren, zwoegende elektromotoren en schrapende ruitenwissers. Wil nog maar zwijgen van hijgende aanjagers en zwetende versnellingsbakken.
Het houd je als bestuurder van je auto bezig, tenminste als je technisch bent, bijna elke dag. Rouwnagels krijgen niet de kans om uit de rouw te geraken en blijven constant zwart zolang de reis duurt. Vuil, roet en vet is er met geen staalborstel onderuit te krijgen.

De vader van Koen was een door circussen veelgevraagde clown en goochelaar geweest en was op jonge leeftijd met zijn assistente getrouwd.
Uit dat huwelijk werd Koen geboren die al vroeg werd ingewijd in het om de tuin leiden van in magie geïnteresseerde mensen.
Nergens kwam die gave zo van pas als in Afrika en dan vooral in de afgelegen woestijndorpen waar de aanblik van een vreemdeling al als een welkome afleiding werd beschouwd. Als die onbekende dan ook nog kon toveren dan was zijn kostje gedekt en werd hij omringd met alle egards en volgestopt met alle mogelijke alsook onmogelijke zaken, die zowel dringend aan de benodigde dagelijkse behoeften voldeden, alsook volstrekt onbruikbaar waren.
Weelderige trossen bananen, kokosnoten, tropische vruchten en andere etenswaren waren voor een Europese wereldreiziger als Koen heel wat meer welkom dan gekleurde stenen, ondefinieerbare botten, kralen en zelfs apenschedels. De onbruikbare troep werd gespeeld dankbaar aangenomen en zodra hij met zijn eend uit het zicht was resoluut weg gepleurd, de etenswaren daarentegen werden zorgvuldig verpakt en te zijner tijd nog zorgvuldiger opgegeten.
Alle schenkingen werden evenwel op respectabele afstand gedaan van het bovenaardse fenomeen door de woestijnbewoners, als ze huiverend van de spanning een voorstelling hadden bijgewoond, omdat alles dat als onverklaarbaar werd beschouwd werd geacht afkomstig te zijn van een andere planeet, of tenminste van een bovennatuurlijke macht.
De giften werden op een afstand van wel vijf meter voor hem uitgestald. Daarbij zorgde de uitzonderlijke lengte en het opvallende uiterlijk van Koen ervoor dat er nog een schepje bovenop die respectabele afstand werd gedaan.
Het respect voor de lange vent grensde af en toe op zo’n overdreven wijze aan religieuze eerbied dat een aureool om zijn rossige weelderig behaarde kop, hem bij wijze van spreken niet zou hebben misstaan.

De voorstellingen die hij gaf vonden meestal plaats in de buurt van een veel bezochte plek zoals ’n waterput of een open plek waar marktjes werden gehouden. Zo ook geschiedde op het dorpspleintje van Buzi, Mozambique. Hij ging daar gewoon in kleermakerszit in het zand zitten met een aantal spullen voor hem uitgestald en begon met zijn eerste act: het vullen van glazen wekpotten met zand.
Hij deed hier expres lang over tot er voldoende nieuwsgierigen zich rondom hem verzameld hadden, dan pakte hij zijn waterkruik en deed alsof hij hieruit wilde drinken terwijl meteen duidelijk werd dat er geen druppel water meer inzat. Vervolgens gooide hij een geruite handdoek over een met zand gevulde wekpot, prevelde al buigend boven het te betoveren voorwerp een aantal onsamenhangende zinnen, lichtte een tipje van de handdoek op en hield de wekpot boven de waterkruik die hij vergezeld van verbijsterende kreten uit het publiek, helemaal vol schonk met water.
Het tumult dat na elke act ontstond was in de regel zo hevig dat zich steeds meer nieuwsgierigen bij de tovenaar vervoegden.
De in dit dorp nogal gehate medicijnman die zijn volk ( naar fluisteren en klagen ) schandalig uitbuitte, was ook aangeschoven en keek zijn ogen uit. Hoe deed die zonderlinge vent dat toch? Wat zou zijn gekreukelde imago niet een boost krijgen als hij in het door droogte geteisterde gebied, het overvloedig aanwezige zand net als die rooie reus, ook in het oh zo schaarse water zou kunnen veranderen.
De volgende dag was het niet te vermijden dat de zogenaamde echte tovenaar - de vermaledijde medicijnman - dacht dat hij hiervan terug had, hij moest dat toch ook wel kunnen, was zijn overtuiging. Maar hij overspeelde zijn hand op onherstelbare wijze.
Ook tijdens die voorstelling was het druk, er stonden drie lege halve kokosnoten voor hem, een drinkbeker en er lag een kleurrijk doekje naast. Koen was aanwezig en voorzag wat er ging gebeuren, hij liep naar zijn eend en rommelde er wat in. Snel was hij terug.
Wat de medicijnman ook deed, welke bizarre dansjes hij ook toepaste, hoe hij zijn bezwerende kwaliteiten ook aansprak, het zand in de halve kokosnoten veranderde niet in water.
Woedend richtte hij zijn toorn op Koen in een onverstaanbaar gekrakeel, wees op hem en daarna op de halve kokosnoten en de drinkbeker.
Koen zou Koen niet zijn als hij de uitdaging niet aanging. Hij liep rustig op de oude man toe, pakte een van de met zand gevulde halve kokosnoten op en legde er het doekje overheen. De stilte die intrad was te snijden.
Wat er toen gebeurde bracht de vele toeschouwers zo in trance dat het gejoel en gejuich wel een kwartier aanhield.
Koen lichtte weer een tipje van het doekje op en goot de drinkbeker vol met…… .
Ja met wat?
Nee niet met water maar met rode wijn.
Hij dronk eruit, toostte op de medicijnman en de toeschouwers en reikte de medicijnman de beker aan. Die weigerde waarna Koen na lang aandringen enkele toeschouwers zover kreeg dat ze aarzelend dronken uit de beker.

Hoezo rode wijn? Toen Koen zich even had teruggetrokken om spullen uit zijn auto te halen, bleek dat hij geen water bij zich had, maar wel nog een fles rode wijn, hetgeen hem noopte de truc uit te voeren met het nobele geestverruimende vocht, waar hij naar eigen zeggen altijd veel inspiratie uit haalde.
Het leek Koen niet verstandig om de wraak van de van haat vervulde, van zijn voetstuk gevallen medicijnman af te wachten. Hij vertrok diezelfde dag nog.

Wordt vervolgd

Groet

Theo
Laatst gewijzigd door mansvelste op wo 8 jul, 2020 13:41, 1 keer totaal gewijzigd.

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » wo 8 jul, 2020 13:33

Een Italiaanse kennis uit Marta aan 't lago di Bolsena heeft op mijn advies de Sahara eend gekocht waar ik het over had. Hij betaalde 17.500 Euro, maar er moet veel aan gebeuren. Voorlopig zal hij waarschijnlijk in een museumpje komen te staan in Bagnoregio, omdat hij nog geen ruimte heeft om hem te stallen en hij heeft al een charleston. Ik moet dat voor hem regelen in Bagnoregio.
Als ik in september in Italie ben zal ik een reportage van de zeldzame lelijkerd maken.

groet

Theo

Gebruikersavatar
RobertF
Veelvuldig poster
Veelvuldig poster
Berichten: 559
Lid geworden op: ma 30 jan, 2006 17:20
Locatie: Z-Limburg
Contacteer:

Re: Bertone

Bericht door RobertF » wo 8 jul, 2020 20:45

Daarvoor had ik hem ook wel willen hebben, heb nu ervaring met restaureren :wink:
2CV6 Club 1989 na 1,5 jaar afgerond en RDW goedgekeurd, zie viewtopic.php?f=34&t=15814

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » do 9 jul, 2020 17:44

Inderdaad niet te duur.
Ben bang dat ik er in september aan moet werken.
Dan moet hij weer verhuizen naar de Bazaltina in Bagnoregio. Elizabetta een vriendin van mijn vrouw heeft daar een cantina ( grote ruimte half in de rotsen uitgehouwen).

groet

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » za 11 jul, 2020 00:33

Vandaag in een mistige geschiedenis gedoken.
Waarover zult u vragen.
Hoe komt een Italiaan aan een typisch Frans product als een Sahara eend?
Ben er de gehele dag zoet mee geweest om de doopceel te lichten van een verzameling blik.
Wel weer een interessant verhaal, ik ben er verslaafd aan

Jullie horen er nog van

groet

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » za 18 jul, 2020 11:47

Il Re della tavola ( de koning van de tafel )

In de herfst en in het najaar gaan veel Italianen op zoek naar “ Il Re della tavola ”. Een kostbaar keukeningrediënt waarover niet alleen in de volksmond maar ook onder haute cuisiniers gesproken wordt als ware het van koninklijken bloede.
In Nederland wordt het edele product beschouwd als een voor de gewone huisvrouw - ook al wordt ze gezien als een verdienstelijke keukenprinses - onbereikbaar ingrediënt dat slechts is voorbestemd voor sterrenkoks. In Italie daarentegen gaan hele volksstammen ernaar op zoek om er eenvoudige gerechten mee op te tuigen, alsook elkaar af te troeven met de meest exquise, culinaire meesterwerkjes. Want daar houden ze van, het is 'n nationale sport om elkaar te overtreffen met het verzinnen van gerechten, het produceren van motorolie dikke olijfolie en het zelf maken van wijnen, waarbij elke hobby wijnmaker ervan overtuigd is dat zijn "grand cru" de beste is. Zelfoverschatting is een wijdverbreide erfzonde in de Italiaanse culinaire cultuur.

We hebben het over een van de meest edele producten van de haute cuisine, de Italiaanse truffel. Een door de jaren heen in geheimzinnigheid, gulzigheid en hebberigheid gedrenkt natuur-topproduct waaromheen de meest onwaarschijnlijke verhalen zijn geweven. Waarover later meer
Snippertjes van de spreekwoordelijke koning, flinterdun gesneden, gevoegd bij desnoods een armeluisgerecht maken hiervan een godenmaaltijd. Er zijn boeken over geschreven en niet alleen kookboeken, want met de verhalen over het speuren naar en het opgraven van het eetbare goud is een boekenplank te vullen met avonturen.

Het spul kan overal bij en kan zelfs van een hopeloze amateur voor even een topkok maken. Het is bekend dat menige Italiaanse mama de spreekwoordelijke aanbidding van haar zonen over zich heeft afgeroepen achter het fornuis.
We hebben het aan den lijve ondervonden. Ik kan me de verrukkelijke omelet herinneren waarop we werden getrakteerd in de keuken van onze overbuurvrouw Graziella, de meest natuurgetrouwe Italiaanse mama die ik me voor de geest kan halen. Mollig van het proeven, rode wangen van gezondheid, een stem als een oordeel die je al van verre over de berg hoort schallen. Haar keuken is het middelpunt van de Comune, het is er een komen en gaan van liefhebbers en nieuwsgierigen.
Ze had de hele nacht de eieren die ze elke dag in haar voor de kippen omheinde tuin gaat rapen, tussen pas geoogste truffels laten liggen. Eieren zijn net sponsen ze zuigen alles op, zelfs geuren. De truffelomelet had door haar toedoen hemelse allure gekregen zonder het kostbare ingrediënt eraan op te offeren. De nootachtige, verrukkelijke intense smaak van het eenvoudige gerecht zal ik nooit vergeten. Zulke gelukzalige momenten in de drukst bezochte gewone huiskeuken van Montefiascone zijn typisch voor het dagdagelijkse dolce vita van Italië, dat nergens zo intens kan worden geïnhaleerd als op de Coste ( vroeger de woonplaats van de heksen) van Montefiascone. Meer dan een eeuw later wordt er nog steeds schertsend gezegd dat op de Coste alleen maar Strege (heksen) wonen, waarbij op zo'n moment aan de grimas op het gezicht van mijn vrouw te constateren valt dat zij de scherts nog steeds niet als een scherts wenst te accepteren.

Omdat het eetbare goud dat niet diep onder het aardoppervlak zit, uiterst zeldzaam is en dus moeilijk te vinden, boekt slechts een enkeling succes met het wroeten naar het gewilde product. Die enkeling heeft dan in bijna alle gevallen ook nog de onhebbelijke eigenschap om de vindplaats geheim te houden, hetgeen onvermijdelijke jaloezie oproept.
Menige geschikte truffel snuffelhond is aan die ziekelijke jaloezie ten onder gegaan. Vergiftigd, gestolen of omgekomen tijdens een jachtpartij. Italianen – dol op anekdotes - verhalen er graag over. Brutta, de hond waarover ik nog zal vertellen hadden ze ook geprobeerd te vergiftigen, maar het schrandere dier had geleerd nooit iets te eten dat niet door haar baasje was aangedragen.
Onder die enkelingen die succes hebben met hun zoektocht naar il Re - de koning van de tafel – behoort Amarigo, een grootgrondbezitter die zijn onroerende bezittingen te danken heeft aan zijn vooruitziende opa.
De verhalen die over zijn truffelvangsten de ronde doen zijn legendarisch. In het verleden had hij dat succes voornamelijk te danken aan zijn autootje, de welbekende hoogpotige panda (het oude model) en zijn hond Brutta ( het Italiaanse woord voor lelijk ) , een kruising tussen een bloedhond, waar ze het lelijke van had en een Mechelse herder, waar haar schranderheid vanaf stamde.

Het oude model panda was uitermate geschikt om de onherbergzame plekken te bereiken waar de zwarte truffel te vinden was, maar voor de witte truffel was meer nodig. De tartufo bianco bevond zich in een gebied waar je slechts met een klein vierwiel aangedreven autootje kon komen. En aangezien het kostbare element van de tartufo bianco zwaar woog, ging Amarigo op zoek naar de ultieme truffelauto, die hij tijdens een vakantie in Frankrijk toevallig tegenkwam onder vervelende omstandigheden.
Zijn auto stond tot laat in de avond geparkeerd op een marktplein, tenminste dat dacht Amerigo, maar hij had buiten de irritante dienstklopperij van de Franse politie gerekend. Ergens op een bordje stond vermeld dat vanaf acht uur ’s avonds geen auto meer geparkeerd mocht worden op het plein, omdat de volgende ochtend vroeg de wekelijkse markt al om 7 uur zou starten . Amerigo’s Fiat was dus afgevoerd naar een opslagterrein van de domeinen en stond geparkeerd naast een onooglijke, raar uitziende deux chevaux, die zijn beste tijd had gehad.
Amerigo zou Amarigo niet zijn als hij niet wilde weten waarom die eend er zo anders uitzag en zo kwam hij erachter dat het ’t autootje was waar hij al zo lang naar op zoek was. Hij had in zijn wildste dromen nooit kunnen bevroeden dat hij tegelijkertijd met het kostbare verbaal ook nog eens de prijs van een Sahara eend zou afrekenen.

Een paar weken later al, ging Amarigo met een in de mulle bergachtige bosgrond niet te stoppen Sahara eend op zoek naar de tartufo bianco met Brutta naast zich op de bijrijdersstoel.
De Sahara eend, had voordat hij op het Franse terrein van de domeinen terecht kwam, dienst gedaan voor alle mogelijke en onmogelijke zaken zoals redding voertuig voor bergbeklimmers, ziekenauto voor ingesneeuwde bergbewoners, uitleenauto voor de huisarts alsmede de dierenarts als het had gesneeuwd en zelfs als sneeuwschuiver op de moeilijk begaanbare bergpaden had hij gefungeerd. Een multipurpose vehicle dus.
De enorme bospercelen die Amarigo had geërfd lagen in de buurt van Pisa, in Lazio en in Umbrië en de reden dat hij nooit iets had verkocht had te maken met het feit dat in een ver verleden zijn opa hem plechtig had laten zweren nooit iets te verkopen van de grond die hij had verzameld omdat er op die bewuste grond elk jaar meer dan gemiddeld veel truffels werden gevonden.
Grond en vooral bosgrond was toentertijd zo goedkoop dat opa deze met de tientallen hectaren tegelijk had ingeslagen. En Amarigo was er maar verguld mee. Op de datum dat de erfenis zijn beslag kreeg, was de grondprijs zo laag dat hij geen erfbelasting hoefde te betalen, de kwa oppervlakte enorme erfenis viel hem gratis in de schoot.

Wijd en zijd gaat het verhaal dat de unieke, beroemde truffel van bijna anderhalve kilo die eind 2007 is geveild voor een recordbedrag van meer dan 300.000 dollar, door de hond van Amarigo is gevonden op een van zijn percelen bij Pisa. Dat dit wereldrecord aan Brutta werd toegeschreven maakte dat de hond zeker zo kostbaar was als de producten die ze uit de grond snuffelde. Vandaar dat Brutta nooit alleen werd gelaten, ze had een lijfwacht in de persoon van haar baasje die haar overal mee naar toe nam. De hond woonde in huis en sliep zelfs in zijn slaapkamer. De twee-eenheid van Amarigo en zijn snuffelaar was legendarisch.
In september zal ik de gelegenheid hebben om de Sahara eend waarover dit verhaal gaat, nader te beschouwen en de uitstraling van zijn verleden in woorden en beelden trachten te vangen.

Wordt vervolgd

Groet

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » zo 19 jul, 2020 12:03

Ben de geschiedenis aan ’t uitpluizen van de Sahara eend toen deze nog in Frankrijk verbleef. Momenteel staat hij in een cantina bij de Basaltina van Bagnoregio.
Amarigo was de 2de eigenaar. Een aantal verhalen daar in frankrijk zijn best interessant, maar wat is waar en wat niet? Moet mijn Frans weer ophalen.

Groet

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » ma 27 jul, 2020 17:20

Even tussendoor

Een tijdje geleden plaatste ik al twee anekdotes over Luigi, het tot ieders verbeelding sprekende alternatieve, oude keuterboertje van Montefiascone. Ik kwam er nog een tegen

Il Poliziotto en de gammele eend.

Als de Italiaanse, stokoude eend van het mannetje dat nog eens bijna tweemaal zo oud was als zijn gammele metgezel, Nederland onveilig zou maken en zijn buurt hier zou verontreinigen en in rook zou hullen, dan werd hij bij de eerste de beste APK al bij het binnenrijden van het keuringsstation afgekeurd.
Het keuringsrapport zou te weinig hokjes bevatten om aan te kruisen wat er allemaal mis was. Rijp voor de sloop zou de eindconclusie zijn.

In Italië hebben ze ook een soort APK, maar daar gaat Luigi elke keer met zijn al vele jaren in ontbindende staat verkerende eend steeds weer vol vertrouwen naartoe, de kofferruimte vol geladen met steekpenningen in de vorm van: in de eerste plaats verrukkelijke zelfgemaakte rode wijn, gebotteld in alle mogelijk plastic flessen die je zoal tegen komt, als er maar geen statiegeld op zit.
In de tweede plaats met vers geoogste tomaten en courgettes, en als laatste een grote mand net geplukte nog niet helemaal rijpe kiwi’s die door dat onrijpe, lang te bewaren zijn.
Als je dan eerder zin hebt in kiwi leg je er een paar in een mandje samen met tomaten om een bliksemrijping af te dwingen en de volgende dag kun je je hart eraan ophalen en een bom vitamine C scoren.
Het opzadelen van Kiwi’s met Italiaanse tomaten om ze snel te laten rijpen, is weer een van Mama Graziella’s keukenwijsheden om nooit te vergeten.
Hiervoor dienen wel Italiaanse natuurlijke tomaten te worden gebruikt, van die gedeukte, onooglijke, groenrode die in het geheel niet op onze tomaten lijken. Die rode, bijgekleurde waterige plofbollen die wij eten doen niets met kiwi’s, die liggen dan voor spek en bonen in het mandje.

Als Luigi zich bij de keuringsgarage vervoegt speelt zich elk jaar hetzelfde ritueel af: eend voor de garagepoort, kofferruimte open en sleutels op de auto laten. Voordat Luigi zijn koffie op heeft is de kofferruimte al leeg gehaald en weer gesloten en niet veel later kan hij vergenoegd het terrein weer rammelend, knetterend en hevig rokend verlaten met zijn wrak, zoals hij gekomen is, goedkope zelfgekweekte producten achterlatend maar wel met een kostbare goedkeuring op zak.
De inhoud van zijn kofferruimte ligt dan netjes verdeeld in de drie kofferruimtes van de monteurs en de chef van het garagebedrijf. Eerlijkheid moet er zijn!

Diezelfde eerlijkheid gebood de poliziotto van Montefiascone om Luigi met zijn eend op de bon te slingeren.
Uitlaat kapot, 2 kale banden, geen toeter, geen remlicht, ontbrekende ruitenwisser, kentekenplaat niet te lezen en ga zo maar door.
Met de lijst aan gebreken was een klappertje te vullen.
Luigi kreeg twee verbalen, een voor de gebreken aan zijn auto, de andere voor het beledigen van een ambtenaar in functie.
Dat hij een te vroeg geboren miskraam was, zijn moeder een onooglijke hoer en hij als klap op de vuurpijl ook nog een hersenloze oorwurm was, kon Mario de dorpsagent nog wel accepteren, maar dat hij een verwaande flikker zou zijn, zette zijn zelfingenomenheid vreselijk op de tocht. Het tastte zijn door de jaren heen zorgvuldig opgebouwde imago in alle hevigheid aan, dat lag in zijn ogen zelfs voorlopig onherstelbaar aan gruzelementen.
Een grotere macho dan Mario liep er immers niet rond, of liever gezegd defileerde er niet door Montefiascone. Daar was hij politieagent voor geworden.
Het in zijn ogen statusverhogende, geparfumeerde uniform met de stoere schoudervullingen en decorerende epauletten, geperfectioneerd met een opvallende pet met indrukwekkende klep waar hij zo bevallig onderuit kon kijken naar de vrouwtjes, was wat hij altijd had gewild.
Zijn kleine gestalte camoufleerde hij door de zoom uit de broekspijpen van zijn uniform te halen, waardoor de pijpen over de veel te hoge hakken en plateauzolen van zijn overdreven glimmende schoenen vielen. De hakken had hij laten beslaan zoals de melkboer dat vroeger deed met de hoeven van zijn knol, zijn ijdelheid gebood hem dit bij al zijn schoenen te laten doen, het was immers onbestaanbaar dat hij niet zou worden opgemerkt.
Door het klakkende beslag hoorde men hem al van verre aankomen waardoor menigeen die op welke wijze dan ook in overtreding was, de tijd kreeg om behoedzaam naar zijn auto te sluipen.
Maar om je dan door een ordinair keuterboertje bij wijze van spreken verbaal uit je chique uniform te laten schelden en in je nakie te laten zetten, dat liet hij niet gebeuren
Wellustig schreef hij de bekeuringen uit, zich een paar meter verwijderend van Luigi om geen rond spetterende pruimtabak op te vangen op zijn glimmende uniform en glanzende schoenen, uit de tierende, tandeloze mond van die ouwe rotzak.
Luigi liet de zaak voorkomen, hij liet zich toch niet brutaliseren door een onbenullig, machtswellustig dorpsagentje.
Tijdens de druk bezochte zitting liet de rechter Luigi naar voren komen tot vlak voor zijn lessenaar en gebood hem te blijven staan.
Nadat Luigi zijn woordje had gedaan sprak de rechter hem streng toe. “U heeft drie bekeuringen gekregen en daar ga ik er nog twee aan toevoegen. U krijgt nog een boete voor omkoping van de rechterlijke macht en eentje voor het onbevoegd betreden van andermans eigendom. Verder gelieve u te weten dat de in plastic verpakte wijn en de verzameling kiwi’s die eergisteren bij de achterdeur van mijn huis stonden zijn gedoneerd aan de armen. Waarvan akte!“

Groet

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » zo 9 aug, 2020 11:05

Live Funk muziek tussen eenden en tractions

Alles deden ze in sessies, uitslapen, muziek maken. blowen, jammen en gewoon een potje ouwe hoeren, met een automatische door de hallucinerende werking van jointjes gerekestreerde rem op alles, alsof ze constant in trance waren.
Behalve als er werd gerepeteerd, dan ging de rem eraf en werd alles uit de kast gehaald, werden de poorten van de schuur open gegooid en schalden de gitaarakkoorden over het met eenden en tractions bevolkte terrein.
Ook in de schuur waarin werd gerepeteerd, stonden traction avants en in het bijzonder twee van die gangsterauto’s werden gebruikt als klankkast.
In de traction familiale paste gemakkelijk een compleet drumstel omdat alle zitgerei uit de auto was verwijderd en als het geroffel gedempt moest klinken, gingen de portieren dicht en met het open en dichtmaken van een raampje werden de klanken van het drumspel gedoceerd in de muziek gemengd.
Ze hadden ontdekt dat een gitaar bijzonder klonk in een leeg gehaalde traction six cilinder, deze was zeer geschikt als klankkast omdat er zelfs geen hemel inzat.

American Gipsy was een in 1972 naar Maastricht verhuisde Amerikaanse funkband die de funkmuziek uit Los Angeles hier introduceerde.
Enkele leden hadden gespeeld met Jimmy Hendrix, Dr. John, Santana en ik dacht dat een van de zwarte mannen in Jefferson Airplane had gespeeld. Hier in Nederland hebben ze nog samen gewerkt met Hans van Hemert.
Op een dag komt de manager naar me toe: “hey man, you have a lot of room here, can we rehearse in one of those barns? Jamaar die staan vol met tractions. “No problem man, enough room and a barn has a perfect accoustic.

Een dag later al werden er kabelrollen van onze garage naar de schuur gerold en stonden de gepotdekselde muren van de schuur bol van de decibellen. In onze werkplaats werd vanaf dat moment gesleuteld op de maat van funkmuziek.
Om de sfeer te typeren zou je kunnen zeggen dat de klanten binnenreden begeleid door de diep donkere bromstem van Steve Clisby in de hitsingle Angel Eyes en weer naar buiten reden op de maat van het lieflijke Lady Eleanore, live vertolkt op nog geen 20 meter afstand.
De klapruitjes van de eenden deinden mee op de uithalen van de alles overstemmende basgitaar, als ze niet waren vergrendeld. Het janken van de sologitaar versterkt door de holle, onbeklede, stalen ruimte van de zescilinder joeg over ons plein de Scharnerweg in.

Onze door alle klanten verafgode hond Marko probeerde er nog bovenuit te janken. De intentie van de huilende bluesgitaar werd wat pijn en treurigheid betreft in alle muzikale registers overtroffen door het gejank van Marco. Vol overgave beklom hij de muzikale toonladder van forte tot pianissimo in zowel grote als kleine terts. Een dergelijke muzikaliteit had ik het dier nooit toegedicht. Blijkbaar had de jankende gitaar een gevoelige snaar geraakt in zijn hondse gemoed. Hij was het enige voorwerp met oren, dat niet blij was met de komst van de Gypsies.
Vooral met de steelgitaar – die later weer verdween uit het werk van de gypsies - had hij een haatrelatie, daar liep hij in een grote boog omheen.
Zodra hij het geluid van het gammele busje hoorde, waarmee de muzikale groep zich verplaatste, sloop hij de velden in die in het oosten aan onze werkplaats grensden en liet zich de eerste uren niet meer zien.
In de hondenwereld hoeft pijn blijkbaar niet alleen door voorwerpen of lichamelijke aandoeningen te worden veroorzaakt, een vette, jengelende gitaar kan al als martelwerktuig fungeren.
Als ik er nu over nadenk, kun je wel zeggen dat we in die tijd de meest muzikale garage van Nederland bestierden.

Anekdotische tijden waren het, in een schuur van ons bedrijf is tussen gangsterauto’s muzikale geschiedenis geschreven.

Wordt vervolgd
Groet

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » wo 26 aug, 2020 11:15

Gisteren is een van de markantste figuren van Maastricht overleden.
Jef Vliegen is 86 jaar geworden, hij was eigenaar van de beroemde bar het Knijpke waar menigeen de kelder in dook om slakken en unnesop te eten. Zijn hobby was de Nederlandse film en hij was betrokken bij enkele producties.
Bourgondiër in hart en nieren, cultuur was zijn passie, het eerste culinaire café van Nederland zijn leven.

Ik heb meerdere verhaaltjes over hem geschreven door de jaren heen en zal ze eens opzoeken. Die man sprak wel zo tot de verbeelding dat elke Limburger hem kent.

groet

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » di 27 okt, 2020 19:15

2 cv verkoper, kijk uit voor oplichter Daniel Fillon, menigeen is er al ingetrapt.

Hij koopt je auto zogenaamd na een uitgebreide e-mail wisseling en het bestuderen van je gemailde foto's. Hij blijft erg lang met je bezig, ziet er vanaf en komt enkele dagen later er weer op terug. Vervolgens krijg je een professionele mail van een bank waarin ze laten zien dat er een aanbetaling klaar staat via een bank in Frankrijk of Duitsland of Engeland. Jij moet echter de overschrijvingsbelasting van de Franse staat vooruit betalen.
Hij kiest bij Nederlanders voor een Franse bank, omdat hij aanneemt dat een Nederlander niet snel zal bellen met een Franse bank. De taal is meestal een barrière. Bij mij had hij buiten de waard gerekend, ik heb gebeld met CIC banque France.

Kijk uit

groet

Theo

Gebruikersavatar
AZL57
Heavy user
Heavy user
Berichten: 4961
Lid geworden op: zo 2 sep, 2007 22:08
Locatie: kerkrade

Re: Bertone

Bericht door AZL57 » di 27 okt, 2020 19:37

Ja zo iemand heb ik ook al eens gehad een mevrouw voor een oude Taunus. Op gegeven moment maar eens gegoogled. Bleek haar paspoort in Afrika gestolen te zijn... ~|:-)~
diverse Citroens, wat anders.

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » za 31 okt, 2020 18:06

Een verslag over de Sahara eend is in de maak
De afloop van het volgende smeuïge avontuur met ’n Rover, is me ooit met de nodige zelfspot verteld door Zef Vliegen zelf, waarna ik er een kort verhaaltje van heb gemaakt.

Zef Vliegen wist dat hij origineel werd gevonden. Al op de lagere school – tegenwoordig de basisschool genoemd – werd dat stempel op hem gedrukt en alsof die afdruk vanaf die tijd in zijn karakter was geëtst, droeg hij een opvallende hoeveelheid originaliteit met zich mee tot hij zijn laatste adem uitblies. Maastricht kan wederom een portret toevoegen aan haar veelkleurige galerij der iconen.
De Bon Vivant is 87 jaar geworden, Bourgondiër in hart en nieren, veelzijdig in de invulling van zijn rijke leven als uitbater van ’t Knijpke vlakbij de Helpoort van Maastricht, waar de ene beroemdheid na de andere binnen stapte en zelfs leden van het Koninklijk huis zich verpoosden, producent van enkele films waaronder de internationaal doorgebroken film Doctor Vlimmen, om op latere leeftijd als verdienstelijk kunstenaar te bewijzen dat hij van alle markten thuis was.
Samengevat : hij had een weidse blik, vooral op vrouwen, maar dat even terzijde.

Een verzorgingstehuis was zijn laatste verblijfplaats voordat hij voor eeuwig in zijn allerlaatste niet door hemzelf, maar door een hogere macht geschreven scenario dook. Maastricht was in de rouw.
Met het definitieve afscheid van Zef, verloor de charismatische stad een snufje van dat charisma en wat van haar kleur. Het kleurenpalet werd een ietsepietsie fletser, de leegte wat leger.
Charisma en originaliteit gaan meestal samen, maar als daar ook nog de kwaliteit kleurrijk aan kan worden toegevoegd dan hebben we in de regel te maken met een unieke persoon. Het neemt niet weg dat de hem toegedichte originaliteit af en toe een loopje met hem nam en overdrijving zijn intrede deed, zoals toen……, toen zijn vrouw in blijde verwachting was en Zef zijn toekomstige boreling al voor de bevalling Sietze noemde. Een voornaam die geen enkel kind zich zou wensen als je achternaam Vliegen is. Om vanaf je kleutertijd te worden geplaagd en na gejoeld met “Sietze ziet ze vliegen”, daar kiest geen enkel kind voor.

Als filmproducent vond hij dat hij bij de grote jongens op zijn vakgebied hoorde en droeg hij deze overtuiging uit door zich elk jaar tussen de talrijke filmregisseurs en filmsterren te voegen, op het wereldbekende filmfestival van Cannes. Het hele jaar leefde hij naar die week toe.
Op een dag kwam er een prachtige, voorname, bordeauxrode Rover coupé 3,5 litre ons terrein oprijden, zo’n welbekende Poor man’s Roll’s. Zef Vliegen kwam samen met een van zijn beste vrienden de nieuwste aanwinst voorstellen, die speciaal was aangeschaft om ermee op het filmfestival te komen voorrijden. Het werd slechts een beperkt gezelschap gegund om met een in de regel glanzend en opvallend voertuig te komen voorrijden bij het Palais des Festivals tot op de rode loper, vervolgens de portieren te laten openen door inderhaast toegesnelde livrijers en voornaam op het gordijn aan verblindende flitslichten af te stappen, de autosleutel te overhandigen aan een hotelmedewerker, om chique gekleed, bij voorkeur in galakleding naar binnen te schrijden.

Op een dag stond hij voor me, deze keer niet in galakleding, maar zoals gebruikelijk slordig maar artistiek gekleed . “Theo kun je eens kijken of we hiermee zonder problemen naar Cannes kunnen rijden, ik heb hem kunnen kopen van een fabrikant.” Toen de auto op de hefbrug stond werd de euforische stemming waarin hij verkeerde toch wel wat getemperd. Het vereist teveel tijd om alle mankementen op te sommen die in de “verheven toestand” van de auto naar voren kwamen. Een hefbrug brengt in zo’n geval veel aan ’t licht. De uitlaat was op vele plekken gelast en mijn opmerking dat die gebrekkige geluidsdemper de lange reis wel eens niet zou kunnen overleven, werd afgedaan met: “ik ga toch geen vijftienhonderd gulden in een uitlaat steken, ik heb hem laten lassen en dat moet genoeg zijn.”

Uiteindelijk kwam het erop neer, koppig als hij was en ongetwijfeld voor de zoveelste keer magertjes in de slappe was verkerend, dat hij slechts enkele onvermijdelijke reparaties bij ons liet uitvoeren en hij de dringende waarschuwing met betrekking tot de uitlaat in de wind sloeg. Ik probeerde hem te overtuigen dat een reis heen en terug naar Cannes met deze auto mijns inziens kon worden beschouwd als een op zijn voorzichtigs gezegd ongewis avontuur, maar het leven van Zef was sowieso een aaneenschakeling van avonturen, gewis of ongewis. Hij hoorde mijn relaas over alle gebreken geduldig aan, maar haalde uiteindelijk zijn schouders op.

Enkele dagen later vertrokken de twee overmoedige vrienden naar Cannes met hun qua uiterlijk stralende en qua techniek aan het einde van zijn latijn verkerende acht cilinder. Een nieuw avontuur was in gang gezet.
Onderweg schoot het maar matig op, de gulzige auto moest heel wat tankstations aandoen om zijn dorst te lessen, niet alleen aan benzine maar ook aan olie was de zware jongen danig verslaafd. Aan het lappen tappen kwam daarom geen einde, de reis kostte een rib uit hun lijf. Maar de ultieme troost lag in het verschiet. Op het ter hoogte van Lyon vastbinden met ijzerdraad van de steeds harder bonkende uitlaat na, hadden ze geen pech.

En toen gebeurde het, precies op het moment waarop Zef een jaar lang min of meer smachtend had gewacht.

De opvallend glanzende bolide kwam chique het uiteinde van de rode loper oprijden, alle blikken waren op de trotse inhoud gericht. Op het ene moment zweefde de auto zacht en beschaafd zoevend over de felverlichte loper, het volgende moment verstoorde hij keihard en onbeschoft knallend de chique ambiance. Horen en zien verging je, alle acht de cilinders probeerden elkaar te overstemmen in geluid en uitstoot. Roetwolken verzamelden zich rond de auto, het naar beroemdheden gapende volk stoof uit elkaar, struikelend over de snotrotte uitlaat die in zijn gehele lengte, moederziel alleen, “voornaam lag te pronken” op de - net als de auto - bordeauxrode loper.

Groet

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » do 12 nov, 2020 13:51

Wat ik niet begrijp.

Amerika, land van tegenstellingen en bijzondere figuren, waar de talenten voor het oprapen liggen, uitvindingen aan de orde van de dag zijn, het ontwerpen van de nieuwste technieken en het besturen van de grootste bedrijven voor ieder aan de weg timmerend licht geen utopie hoeft te zijn. Waar de IQ - tjes en daaruit voortvloeiende ideeën bij wijze van spreken tegen de plinten klotsen.

Kan iemand me uitleggen waarom er in dat enorme land tussen de 330 miljoen inwoners niemand van een verantwoorde leeftijd en voorzien van de passende intelligentie en het juiste inzicht te vinden is die waardig, integer en kundig het immense land kan vertegenwoordigen. Twee kandidaten voor het presidentschap bleven er over op zoveel geweldenaars, twee op honderden miljoenen.
De ene, een extra belegen kandidaat, weliswaar integer en beladen met ervaring, maar wiens temperament alleen nog maar tot uitdrukking komt als hij zijn Corvette Stingray van 1967 de sporen geeft. Met een been reeds voorzichtig het hiernamaals aftastend.
De andere, een openlijke discriminant die alle fatsoen overboord heeft gekeild, als pussygrabber bekend staat en qua uiterlijk een karikatuur van zichzelf is. Die de weerzin die hij bij een groot gedeelte van de buitenwereld tegen zich oproept, dagelijks kan peilen in de ogen van zijn vrouw.

De raadsels zijn de wereld nog niet uit. Geef mij dan maar Rutte ook al kan hij zijn First Lady vooralsnog nergens vinden. Of moeten we het toch over een second "loving boy" hebben? Wie het weet mag het zeggen.

Groet

Theo

Plaats reactie