Bertone

Voor gesprekken over andere auto's, het weer, nieuws of weer wat anders.
De grote verzamelbak van het forum.
mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » zo 1 dec, 2019 12:00

Vervolg
Shit waar is mijn kreukelzone

In de jaren dat het voor die tijd wonderlijke ontwerp van de eend werd uitgebroed, kreeg de schrielhannes de bestemming manusje van alles voor boeren en buitenlui. Het uiteindelijke resultaat schermde met een opeenhoping van bizarre afwijkingen vergeleken met de gemiddelde auto van die tijd. Het vervoermiddel moest in de eerste plaats verschoond blijven van luxe, in de tweede plaats hoog op zijn poten staan om barrières als stenen en diepe kuilen te kunnen overwinnen. De derde vereiste werd aandrijving op de voorwielen om koeien in weilanden te kunnen bereiken over drassige paden en als vierde moest het ding onmogelijke veerbewegingen kunnen maken, zodat eieren heel bleven en de pas gemolken melk niet over de randen van de melkbussen klotste. Als laatste was er behoefte aan een gemakkelijk te verwijderen dakbedekking om lange voorwerpen zoals ladders, hooivorken, harken en allerlei gebezemte rechtop te kunnen vervoeren.

Toen het ontwerp gereed was om te produceren en het eendenbroedsel uiteindelijk was uitgevlogen, begaf het primitieve karretje zich na verloop van tijd ook op minder geschikt terrein, waartoe vooral snelwegen zijn te rekenen. De tekortkomingen van het aan de tractor gerelateerde voertuig, kwamen hier gevoelig aan het licht, waarbij het woord gevoelig niet uitsluitend figuurlijk dient te worden uitgelegd. Een snelweg – de naam zegt het al – was een modern, geasfalteerd pad berekend op hazen en niet op slakken. De slak werd aan alle kanten voorbij gesneld en af en toe onder de voet gelopen. De veiligheid was in het geding.
En over veiligheid gesproken:
Eind jaren 70 zijn er rapporten opgesteld over de veiligheid van de eend en het rapportcijfer dat er aan de hobbelaar werd gegeven was een voldoende. Maar vergeet niet dat er in die tijd werd vergeleken met doodskisten als de VW kever en BMW isetta’s. Als er in deze moderne tijd van de kreukelzone een cijfer zou worden gegeven, na een veel omvangrijkere test, dan vraag ik me af of dat nog een voldoende zou zijn. Maar het zou kunnen. Voordelen zijn er immers ook te vermelden. Een eend kantelt niet in een nog zo felle bocht, bij glad weer slipt het ding veel minder snel dan de gemiddelde auto, bij een zijdelingse aanrijding wordt hij meestal een eind weg gesmeten door zijn lichte gewicht en inzittenden worden in uitzonderlijk heftige aanrijdingen soms met stoel en al buiten gezet. Dit klinkt onwaarschijnlijk, maar ik heb de beschrijving van een dergelijke, gelukkig afgelopen aanrijding met een eend wel eens gelezen en een vriend heeft het zelf meegemaakt in Engeland. Het geluk bij een ongeluk was een Belg overkomen.
Hij was net wezen lunchen en reed nog in gedachten over de verrukkelijke warme hap met friet, de parkeerplaats af en de verkeerde weghelft op. Mijn vriend en zijn vrouw zaten ook te eten en snelden naar buiten nadat een enorme klap te horen was. Midden op straat zat de Belg nog doodgemoedereerd maar verdwaasd in zijn stoeltje te kijken naar de losse onderdelen van zijn eend en de omvangrijke campinguitrusting, die zich rondom hem hadden verspreid. De ontmantelde eend lag een eind verder. Het kampeerplezier van de Belg was ruw verstoord door een drie keer zo zware Rover als de eend, met een Engelse graaf achter het stuur: “oh Lord what happened, what in heaven’s name gave you the right to drive on my side of the road ?”

De actieve veiligheid van een deux chevaux valt nog wel mee, daarentegen is de passieve veiligheid een ramp. Bij een frontale botsing wordt de energie van de botsing opgevangen door de starre draagbalken die net voor het compartiment wel wat al te gemakkelijk omhoog knikken, inplaats van te kreukelen, Ze volgen dan de omhoog gerichte bocht die de chassisbalken van nature op die plek al hebben. Het stuur komt dan wel niet in je buik terecht, maar deelt even een uppercut uit, omdat je hoofd met vaart voorover slaat en het stuur tegelijkertijd met nog meer vaart omhoog knikt, richting de voorruit. Bij zo’n frontale tik ligt niet allen de eend maar ook de chauffeur er vaker uitgeteld bij. Die knik van het chassis kan je gemotoriseerde lieveling al overkomen als je met heel wat meer vaart dan een slakkengangetje, het veelal vervloekte obstakel waarop eenden niet zijn toegerust, over het hoofd ziet: De gehate vluchtheuvel.
Ik adviseer je vluchtheuvels met respect te benaderen, vooral wanneer roest als minder gerespecteerde verstekeling meelift. Wees in dat geval ook voorzichtig met het omhoog krikken van je eend door nooit een hydraulische krik onder het frontbalkje te plaatsen. Het zou dan zo maar kunnen gebeuren dat de eend koppig weigert zich te verheffen en de voorkant compleet met motor en bak wel gevolg geeft aan de wens van de krik. Het malheur dat zich dan aandient is niet een twee drie op te lossen, het geraamte dient te worden gescheiden van het lichaam en te worden vervangen.
Iets vergelijkbaars was de geheimzinnige zwarte eend overkomen, van deel 1 van dit verhaal, voordat de aanrijding plaats vond, maar in dat geval was het chassis niet vernieuwd. Daarover meer in deel drie.
Groet
Theo
P.S. de opsomming aan tekortkomingen impliceert niet dat de liefde voor de eend minder is geworden, integendeel; kwetsbaarheid vertedert!

Gebruikersavatar
AZL57
Heavy user
Heavy user
Berichten: 4961
Lid geworden op: zo 2 sep, 2007 22:08
Locatie: kerkrade

Re: Bertone

Bericht door AZL57 » zo 1 dec, 2019 16:47

Er is ooit een onderzoek van een zweedse verzekeringsmaatschappij geweest over de veiligheid van auto's bij ongevallen. Het schijnt dat de eend er best goed vanaf kwam.
Wat de hefboom krik van de chinees betreft. Ik was bij een citroendealer in Normandie en die had ook een hefboom krik met verstelbare pootjes zodat hij zowel voor de voor als achterkant gebruikt kon worden. Hij tilde wielen ongeveer een 5 cm van de grond. Maar ondanks dat weigerde hij mij te helpen met mijn defecte achterrem.... :evil:
Heb na een klacht later een verontschuldiging gekregen van Citroen Frankrijk :mrgreen:
diverse Citroens, wat anders.

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » ma 2 dec, 2019 18:57

Zo, heavy user
Waarom weigerde die vent, wat een l...
Het is inderdaad zo dat de meeste keuringsrapporten voor de veiligheid van de eend wel meevallen, maar ze zijn wel niet recent. Wat vering, remmen, slipgevaar, wegligging betreft, scoren eenden zelfs hoog. Bovendien is het een groot voordeel dat een eend niet zwaar is.

Die hefboomkrik heb je niet toevallig gefotografeerd? Iemand die iets dergelijks construeert inclusief hulpstukken voor meerdere auto's, wordt schatrijk.

groet
Theo

Gebruikersavatar
AZL57
Heavy user
Heavy user
Berichten: 4961
Lid geworden op: zo 2 sep, 2007 22:08
Locatie: kerkrade

Re: Bertone

Bericht door AZL57 » di 3 dec, 2019 15:11

Meer dan enkele buizen en 2 grote kogellagers als wieltjes was het niet, ik zal hem eens proberen te tekenen.
Gr Fer
diverse Citroens, wat anders.

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » vr 6 dec, 2019 08:23

niet meer leuk dit

Van de 5 keer dat ik wil inloggen gaat het 4 keer fout.
Ik stop ermee en kom over een tijdje nog wel eens kijken of de site verbeterd is

groetjes en veel succes iedereen

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » di 17 dec, 2019 19:14

Kan warempel inloggen vandaag. Kreeg weer steeds die rare tekens als ik op forum klikte

Zal weer wat proberen te posten vanavond of morgen. Eens kijken of het lukt
groet
Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » di 17 dec, 2019 19:17

Meer dan 3000 vieuws inmiddels terwijl ik een tijd helemaal niet heb gepost.

Leesgierig volk hier

groet

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » wo 18 dec, 2019 12:24

Not the place to be for a duc

Parijs : lichtstad, stad der schone kunsten, stad der lusten, stad van de verboden liefde, stad van duizend en een nacht, stad van de gekwelde ziel, maar geen geschikte stad voor ‘n kwetsbare eend.
Ik vertelde al eerder dat de Parijse manier van parkeren in lang vervlogen tijden geen rekening hield met de fysieke gesteldheid van ’n eend. Een bumper was er in de ogen van de Parijzenaar uitsluitend om een auto die voor of achter je geparkeerd stond een eindje op te schuiven, zodat je eigenhandig kon ingrijpen in het schrijnende parkeerplaatstekort van de stad. Elke Parijzenaar wist dat en auto’s werden nooit op de handrem gezet of in ’n versnelling, of het nu een spotgoedkoop roestig barrel was of ’n glimmende bolide . Het was ’n geste van saamhorigheid, van gevoel voor de medeautomobilist. Parkeren deed je nu eenmaal met je bumpers, waar dienden die dingen anders voor. Dat de bumpers van ’n eend niet zo geschikt waren voor het voortdurende bumpergekletter mocht de parkeerdrift van de Parijzenaar niet drukken.
Zo kon het gebeuren dat je de ’s morgens voor de deur van Rue Du Sac nr. 5 geparkeerde eend ’s avonds terugvond voor Rue Du Sac nr. 15, in mijn geval met ’n hartstochtelijk snurkende clochard erin, die vreselijk foeterend, vele malen weinig zachtzinnig uit zijn slaap was gebotst door de voortdurend parkerende auto’s voor en achter hem.
De linnen dakjes van elke Parijse eend zagen er hetzelfde uit: ze hadden wat weg van de kleurrijke gestreepte kunstwerken van Mondriaan. Ze waren rijkelijk voorzien van ducttape - in alle verkrijgbare kleuren - om de scheuren af te plakken veroorzaakt door de vele ongenode bezoekjes van daklozen die allemaal standaard een stanleymes op zak hadden. Ze wisten dat een eend de gemakkelijkst te veroveren overdekte slaapplaats in de stad was. Het probleem was zo groot dat er sinds kort hardpolyester daken te koop waren, om de kans op indringers te verminderen. Hardpolyester daken: je ziet ze nog weleens in de winter, maar ik denk dat in Parijs het idee veeleer is ontstaan door de dringende behoefte aan ‘n clochardproof dak, dan aan ’n winterkap. Vergeleken met ’n stuk karton op de harde ondergrond van ’n portiek liet het interieur van een eend zich heerlijk beslapen.

We waren studenten, ik was wees, mijn vriend half wees en we genoten het voorrecht dat we lange vakanties hadden. De stad Parijs sloten we al op vroege leeftijd in de armen. We waren gezegend met artistieke kwaliteiten, we tekenden en schilderden beiden verdienstelijk en bedachten in onze jeugdige overmoed en met ons nog volop in ontwikkeling zijnde puberale brein dat het doodzonde zou zijn om die talenten te verkwisten . En waar konden we ons dan beter begeven dan naar de stad der onbeperkte mogelijkheden voor kunstenaars in de dop.
In de tijd dat we veel in Parijs kwamen was het vooral de stad van de vrijzinnige geesten. Maar ook de stad van de clochards, de hippies en ontelbare daklozen, die allemaal voor hun rechten opkwamen, zo ook voor hun recht op ’n dagelijkse slaapplaats.
De clochards hielden zich op in Montmartre en in het bijzonder rond Place du Tertre, waar het merendeel van de toeristen zich kwamen vergapen aan allerhande foeilelijke kitsch, maar ook aan de clochards en hun manier van leven.
De hippies hadden hun ontmoetingsplek aanvankelijk in Jardin du Luxembourg, op de trappen van de Sacré-Coeur, of als ze geld hadden in Les Bains Douches, waar David Bowie en Mick Jagger elkaar geregeld troffen en een wereldwijd onderwerp van roddel en achterklap werden. Ook Andy Warhal en Prince begaven zich vaker in het meest besproken etablissement voor de roddeljournalistiek van die tijd. Later vanaf 1971 verzamelden die hippies zich in groten getale rond het graf van Jim Morrison op ’s werelds beroemdste begraafplaats Père Lachaise , waar elke dag op en rond het graf van de veel te vroeg overleden charismatische, verslaafde beroemdheid, muziek werd gemaakt en je zomaar de meest beroemde popmuzikanten kon tegenkomen, op hun eigen manier de muziek van De Dors interpreterend, omgeven door vele meedeinende, hasj rokende hippies. Ik ben er later ook een keer wezen deinen, in hogere sferen verkerend door wolken weeïge marihuanadampen die het graf omgaven als ware er voor de inhoud van de laatste rustplaats na al die jaren nog steeds behoefte aan de bedwelmende werking van het verdovende spul .
Tegenwoordig heet het dat het gemeentebestuur van het graf af zou willen vanwege de overlast van de overdreven aantallen bezoekers en de vernielingen door onder invloed verkerende druggebruikers – er is een jaar van 2 miljoen bezoeken van Morrison-adepts geteld – maar een eeuwigdurend grafrecht maakt ruiming van het graf niet mogelijk. Het een van de meest bezochte graven ter wereld, zo niet het meest bezochte, zal er blijven tot in eeuwigen dagen en inmiddels zou je met de buitengewoon tot de verbeelding sprekende gebeurtenissen die op en rond de laatste rustplaats van Jim Morrison sinds 1971 zijn gebeurd, een omvangrijk boek kunnen vullen dat ongetwijfeld van pagina tot pagina zou boeien en nogal wat wenkbrauwen doen optrekken.

Overdag vanaf 10.00 uur zaten we op Place du Tertre te schilderen tussen de enkele echte kunstenaars en de vele zelf benoemde “kunstenmakers” zoals wij, met de eend om de hoek geparkeerd, vol geladen met drogende schilderijen. Ontelbare malen heb ik de Sacré-Coeur geschilderd, zo vaak dat ik geen afbeelding meer nodig had, ik schilderde de kitsch uit mijn kop. En de meest roemruchte clochard van Parijs, hoe vaak hebben we die wel niet geschilderd? Zowel de schilderijen van de beroemde Basiliek als die van de clochard vonden zo gretig aftrek, dat we ze in de avonduren in veelvoud kopieerden op onze kamer in Moulin de La Galette, waar Van Gogh, Renoir en Picasso ooit ook een kamer hebben gehad. Toen werd daar nog geen aandacht aan geschonken, nu zou dat onmogelijk zijn om op zo’n “geweide” plek een kamer te huren. In die tijd was de huur van ’n kamer in het grotendeels verkrotte gebouw zo laag, dat we hem het hele jaar konden aanhouden.
We hingen zo’n 10 doeken op de muur en schilderden met zijn tweeën lopend langs de doeken aan de lopende band wel 10 keer de Sacré Coeur op één avond. Mijn vriend Henk was gespecialiseerd in de torens , de contouren, de vele trappen en rijk versierde bordessen, mijn specialiteit was het gebrandschilderde raam en de Heiligenbeelden. Een klein vierkantje op elk van de schilderijen lieten we open en dat werd door een van ons klaar geschilderd als het doek de volgende dag op de ezel stond op Place du Tertre, tussen de vele slenterende en gapende toeristen.
De ander was dan meestal aan een doek van de clochard bezig, dat ook zo goed als klaar was. Als dan vervolgens een schilderij verkocht was – meestal aan een Amerikaanse kitschlover – en de verheugde koper zich ver genoeg had verwijderd, dan sloop een van ons heimelijk naar de eend om zo’n zelfde doek op te halen om even later, wederom het rechterbenedenhoekje van het doek vol te gaan zitten schilderen op het plein. Als we uitverkocht waren, doken we de kroeg in of gingen met een fles wijn en een zak verrukkelijk gesmeerde baguettes van een vrouwtje om de hoek, naar een piepkleine uitspatting in het Bois de Boulogne met de beste koffie van de stad, waar het goed toeven was. Niet alleen Café Flore, of Lapin Agile waren hangplekken voor kunstenaars die op zoek waren naar ’n hooggespannen wisselwerking met andere kunstenaars, ook het Bois de Boulogne was een verzamelplaats voor kunstenaars en schrijvers, maar ook van hoeren en studenten. Als het mooi weer was waren alle Parijse stoeltjes rond de vijvers bezet. Je kent ze wel die iele ijzeren klapstoeltjes met de houten latjes die later met de miljoenen zijn nagemaakt, en die door veel restaurants- en terrasuitbaters werden omarmd, het was en is nog steeds een straf om erop te zitten. Maar ik verdenk vele uitbaters ervan dat ze die konten- en rugverstuikers bewust gebruiken zodat klanten niet te lang blijven hangen op één consumptie.

Dit verhaal wordt te lang, de volgende keer zal ik vertellen over die roemruchte clochard, die ik zo vaak heb geschilderd dat ik zijn karakterkop nu nog uit mijn kop zou kunnen schetsen en die voor zoveel ophef zorgde dat er heel wat krantenartikelen over hem en zijn bizarre dubbelleven zijn gepubliceerd. Oh ja, ik moet ook nog het verhaal afmaken van die geheimzinnige zwarte eend.
Groet Theo

Gebruikersavatar
RobertF
Veelvuldig poster
Veelvuldig poster
Berichten: 559
Lid geworden op: ma 30 jan, 2006 17:20
Locatie: Z-Limburg
Contacteer:

Re: Bertone

Bericht door RobertF » wo 18 dec, 2019 19:30

Prachtig verhaal Theo, ik zie jullie tweeën al voor me op de kamer met schilderijen aan de wand. Je moet wel oppassen met niet te ver terug te gaan in de tijd ik denk dat de meesten niet weten wie Jim Morrison was, de zanger van the Doors, die op 27-jarige leeftijd overleed waarschijnlijk aan een overdosis. Hij behoort dus ook tot de club van 27, van bekende musici die op 27-jarige leeftijd stierven, BrianJones, Jimmi Hendrix, Janis Joplin, Kurt Cobain, Amy Winehouse en nog anderen
2CV6 Club 1989 na 1,5 jaar afgerond en RDW goedgekeurd, zie viewtopic.php?f=34&t=15814

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » zo 22 dec, 2019 00:15

Toevallig dat je Jimi Hendrix aanhaalt.
Rotterdam 1970, we hadden 2 kaartjes, bizar verhaal, ik moet het ergens hebben

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » di 24 dec, 2019 17:28

27 jaar is ’n veel besproken leeftijd.

Dit verhaaltje zou wederom over een lelijk eendje kunnen gaan, alleen is het er eentje van vlees en bloed: Janis Joplin. ( lang geleden geschreven en ietwat aangepast)
( Rob gaf het al aan. Toevallig noemde hij de naam Jimi Hendrix en dat zette mijn geheugen aan het werk)

Jimi Hendrix heb ik ooit vervloekt, ik wilde hem wat aandoen, wurgen desnoods. Maar dat hoefde niet meer. Zijn ziel was al afgereisd naar het bewierookte land uit zijn wazige dromen, het land dat hij vaak bezong met zijn kenmerkende hunkerende stem, als hij onder invloed van drugs in hogere sferen verkeerde. En daar vertoefde hij vaak, was er kind aan huis, net als Janis Joplin voor wie Jimi een onbereikbaar idool was.
Ze had hem ontmoet op Woodstock waar ze een andere artiest, zonder dat ze erop was voorbereid ter elfder uren mocht vervangen. Ze werd bij wijze van spreken bij gebrek aan beter het podium op getrokken. Wisten zij veel wat ze in huis haalden, nou daar kwamen ze snel achter.
Ze trok haar scheur open alsof haar leven er vanaf hing en baarde zoveel opzien dat het festivalvolk dat elders op het immense terrein vertoefde haastig toestroomde, iedereen wilde erbij zijn. Het als een sprinkhaan rondspringende kleurrijk uitgedoste geval, dat het volledige instrumentarium overstemde, mocht het podium niet meer af, als ze het al probeerde werd ze beet gepakt en er weer op getild, ze moest doorgaan met performen tot haar vooralsnog bescheiden repertoire tot het laatste nummer over de meedansende gigantische meute hippies was uitgestort. Hoeveel oorverdovende muzikaliteit kan een klein, onooglijk maar vurig grietje produceren. Een fenomeen was geboren.
Op dit immense en waarachtig meest tot de verbeelding sprekende hippiefestival ooit, werd ze ontdekt en door een specifiek gedeelte van de jeugd over de hele wereld omarmd. Het aanvankelijk tamme lied Bobby Mc Gee van Chris Cristoffersen dat al snel na de lancering als ’n nachtkaars dreigde uit te gaan, werd door Janis Joplin uit de koeling gehaald, van peper en zout voorzien en met zoveel spirit gezongen op Woodstock, dat het de grootste happening werd van het festival, ze had zelf geen idee dat ze door haar zinderende interpretatie, het lied had opgetuigd tot een van de grootste wereldhits aller tijden.
De stem van Christoffersen trilde van ontroering toen hij verkondigde dat hij het in zijn wildste dromen niet zo bedoeld kon hebben, zoals die onbekende wilde meid zijn geesteskind vertolkte. Hij vond het vanaf dat moment een eer die hem niet toekwam, om zijn eigen lied te zingen, dat was volgens zijn zeggen voortaan een privilege voor die wilde meid, hij had het geschreven maar moest er verder vanaf blijven. Pas toen Janis Joplin dood was, was hij over te halen om het lied weer – zoals bekend van hem - weinig melodieus te brommen, zingen was bij hem al altijd een ondergeschoven kindje geweest, hij moest het hebben van ’t componeren.

Janis Joplin zong en schreeuwde als invalster op Woodstock de longen uit haar lijf ook in de hoop de aandacht van Jimi Hendrix te trekken, die ze heimelijk aanbad. Al keek hij maar eens even om de hoek van het podium, dat zou al heel wat zijn. Het mocht niet baten, ze moest zich behelpen met Leonard Cohen, waarmee ze een kortstondige - zoals altijd met elke man- heftige relatie had. Hij was echter meer gecharmeerd van haar muzikale kwaliteiten dan van haar uiterlijk en het zorgwekkende feit dat zijn bloeddruk zich ongewild aanpaste aan het overweldigende temperament van zijn muze, deed hem besluiten zich terug te trekken uit het oog van de storm.
De Canadees van oorsprong moest een hele tijd herstellen van het Joplin virus dat verwoestend had huis gehouden in zijn liefdesleven en recupereerde lange tijd op het Griekse eiland Hydra, zo ver mogelijk weg van de ontstekingshaard. Voortaan koos hij voor het rustigere type.
Toch heeft Cohen een diepzinnig, geladen lied aan haar gewijd en ik verdenk hem ervan dat delen van de inhoud van zijn eeuwigdurende wereldhit Halleluja ook op de periode met Joplin zijn geënt. De passie spat ervan af en mag mijns inziens worden gezien als een liefdesverklaring met twee gezichten: fijnzinnige poëzie gekruid met buskruit, zal ik maar zeggen.

Ik had me voorgenomen, eenmaal in mijn leven wil ik live erbij zijn, een keer getuige zijn van de virtuoze muzikale uitbarstingen van ’s werelds beste gitarist aller tijden, getuige zijn van hoe hij zijn gitaar ranselt, met zijn tanden de snaren bespeelt, het ding in brand steekt. Jimi Hendrix had een bizarre relatie met zijn gitaar, nam het ding bij wijze van spreken mee naar bed, reageerde er al zijn frustraties op af. Op de dag dat de lang gekoesterde wens in vervulling zou gaan dat we erbij zouden zijn, verbrak hij definitief - de wat zijn fans betreft - onverbrekelijke band met de grote schare liefhebbers van zijn hallucinerende muziek.
De klojo nam een overdosis slaappillen.
18 september 1970 was het, ik had ’s morgens vroeg lang in de rij gestaan, veel te lang en 2 kaartjes bemachtigd voor de avondvoorstelling in de Doelen van Rotterdam. Mijn vrouw en ik woonden op steenworp afstand in de 1ste Middellandstraat boven een reisbureau van mijn schoonvader, we waren pas getrouwd. Ik koesterde mijn kaartjes als waren het begeerde kroonjuwelen waar vele ogen naar loensten .
De overburen, een paartje van onze leeftijd zonder kinderen, boden het dubbele van wat ik had betaald, ze hadden ook in de eindeloze lange wachtrij gestaan, nog langer dan ik. Tevergeefs.
Jaloers hebben ze me nagestaard, de kaartjes uit mijn hand willen rukken.
Die avond vertrokken we in een aan de in de Doelen verwachte hippiesfeer aangepast klofje naar de schouwburg. Er hing een groot bord met de ontnuchterende tekst: “Het concert gaat niet door wegens omstandigheden, vanaf morgenvroeg 10.00 uur kunt u uw kaartjes terug brengen en inwisselen voor contanten, tegoedbonnen of kaartjes voor andere voorstellingen.”
Teleurgesteld moesten we vaststellen dat Jimi Hendrix inderdaad door omstandigheden, of beter gezegd beladen omstandigheden, het vliegtuig had gemist, zijn ontzielde lijf was nog in Londen. De slaappillen hadden hun werk gedaan, veel te zorgvuldig mochten we tot onze spijt ondervinden. Wakker worden was er niet meer bij.
Wat wilde ik eigenlijk vertellen? Oh ja
Ik sufferd heb de kaartjes teruggebracht. Als ik ze nu nog had zou ik er een flink bedrag voor krijgen. Het waren dan de enige twee kaartjes geweest van de aller-allerlaatste voorstelling van Jimi Hendrix, waar hijzelf om hem moverende redenen verstek moest laten gaan .
Groet Theo

Gebruikersavatar
RobertF
Veelvuldig poster
Veelvuldig poster
Berichten: 559
Lid geworden op: ma 30 jan, 2006 17:20
Locatie: Z-Limburg
Contacteer:

Re: Bertone

Bericht door RobertF » di 24 dec, 2019 23:44

Mooi stukje popgeschiedenis
2CV6 Club 1989 na 1,5 jaar afgerond en RDW goedgekeurd, zie viewtopic.php?f=34&t=15814

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » vr 27 dec, 2019 01:05

Over popgeschiedenis gesproken

Melanie
Ik reed langs de schouwburg in Heerlen en zag groot op de gevel een aankondiging voor een klein meisje: Melanie.
Het zal toch niet zo zijn dat de kleine GROTE MELANIE in Heerlen optreedt, ik wist niet wat ik zag.
Al wat jaartjes geleden was ze uitgenodigd, vertelde ze een paar dagen later toen we in de zaal zaten, om te zingen op ’n Peace Happening in Woodstock en dacht dat ze als tussendoortje even zo’n 500 mensen moest entertainen. Maar HELP!!!
Wat bleek toen ze voor de grootste opeenhoping hippies stond die ooit op een plek was verzameld: achter het getal van 500 in haar aanvankelijke vermoedens, diende ze nog 3 nullen te plaatsen.
Een half miljoen hippies zaten in de regen te kleumen.
Ze begon te hyperventileren, kon geen toon uitbrengen en staarde verdwaasd naar de horizon die er niet was, alleen maar hippies.
In haar zenuwachtige toestand en om de oorverdovende stilte te doorbreken, spoorde ze iedereen aan om zijn of haar aansteker te trekken om de natte kou te verdrijven en bij te schijnen als ze het volgende lied ging vertolken. In die tijd had iedere hippie een aansteker bij zich, er werd immers alom overvloedig hasj gerookt. De zoete, bedwelmende walm hing als ’n aureool om menig hoofd.
Op dat moment met een half miljoen in de regen, luisterend naar het ultieme hippielied “Beautiful People”, van Melanie, werd het gebruik geboren om bij bepaalde, vooral gevoelige ballades, alle aanstekers aan te steken en met de melodie mee te zwaaien.
Een half miljoen aanstekers!! De wave met aanstekers was geboren.

Ik vergelijk dat getal maar liever niet met dat van de toeschouwers in Heerlen al die jaren later die ooit zo te zien en te horen ook tot de hippie-generatie hadden toebehoord, we waren dan wel nog niet van de incontinentie-generatie maar die was al in zicht, gezien de grijze deken die over de zaal lag.
Er waren toch nog maar even zo’n 800 aanstekers meegesjouwd kon ik inschatten, iedereen had er eentje bij zich, alsof ze elkaar hadden ingeseind. De meesten waren op deze gevorderde leeftijd nog steeds niet ontdooid uit hun diepgevroren 60er jaren status, de hippiecultuur had een onuitwisbaar brandmerk achter gelaten.

Leeftijd tast je lijf aan. maar slechts in uitzonderingsgevallen je sentimentele herinneringen en je smaak van vroeger.
Een fijn uiteinde van 2019 en een gelukkig en gezond 2020 toegewenst

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » za 28 dec, 2019 21:45

Flabbergasted

Al bijna 3500 vieuws. Jammer dat Rob gestopt is met z’n columns. Er is best wel interesse voor andere zaken dan alleen maar 2cv-gerelateerde zaken, blijkt.
Popgeschiedenis b.v. is vooral rond de jaarwisseling weer even in.
Wat alleen al over Pére Lachaise te schrijven is, is verbazingwekkend, want daar is niet alleen Jim Morrison ten grave gedragen maar ook Edith Piaf heeft er ‘n praalgraf waar de grijze golf nog steeds massaal naar toe trekt met bloemen, kransen, gedichten en dankbetuigingen.
Chopin ligt er begraven - zonder hart - nadat hij werd geveld door tuberculose ( maar daarover later meer)

Karel Appel zou Karel Appel niet zijn als hij er niet ook wilde liggen voor de rest van de eeuwigheid.

Groet

Theo

mansvelste
Regelmatige poster
Regelmatige poster
Berichten: 184
Lid geworden op: zo 8 sep, 2019 20:25

Re: Bertone

Bericht door mansvelste » zo 29 dec, 2019 16:40

Clochard in geparfumeerde eend. Gevonden
Nog even bewerken

Plaats reactie