Sinds de aankoop van de eend van mijn zoon (Sjarel Ston) is bij mij het eendenvirus ook weer gaan opspelen. De bovenliggende oorzaak hiervan is een ernstige vorm van Citrofilie. Dit is begonnen in 1976 toen we trouwden in de groene eend die we voor ons trouwen samen gekocht hebben. Op een zonde na hebben we steeds Citroën gereden:
- een GSA
- 3 BX'en
- 2 Xantia's
- en sinds 2003 een C5 (binnenkort waarschijnlijk de nieuwe versie)
Na jaren elke dag met een C#rs* naar het werk gereden te hebben is deze nu ingeruild voor een AZ uit 1956!
Het is allemaal begonnen met zoeken op Nederlandse verkoopsite’s, op aanraden van een goede kennis zijn we ook in het buitenland gaan zoeken. In juli zijn we naar de eend gaan kijken in Bussy en Othe in het arrondissement Yonne. Na lang wikken en wegen hebben we besloten de eend te kopen en haar later op te gaan halen om er zo een tripje met twee eenden van te kunnen maken. In augustus was het dan zo ver. Met de Charleston van mijn zoon zijn we richting Frankrijk vertrokken, rustig in twee dagen en lekker binnendoor naar de plaats van bestemming gereden. Nadat de koop was gesloten en de nodige paparassen afgehandeld waren zijn we met de twee vertrokken richting Nederland. We kunnen niet zeggen dat we geen aandacht kregen, heel wat hoofden draaiden toen we langs tuften.
Even na Reims begon ze geloof ik in de gaten te krijgen dat ze haar geboorteland ging verlaten en begon ze wat tegen te stribbelen. Na pauzes wou ze niet meer starten, aanzwengelen wou ze gelukkig nog wel. Omdat het toch al richting etenstijd begon te gaan hebben we een hotel opgezocht en na het eten nog eens geprobeerd om haar te starten. Ze had er toch echt geen zin in. De volgende morgen hebben we besloten om toch maar langs een Citroëngarage te gaan. De oude eend hebben we bij het hotel laten staan en met de charleston zijn we op pad gegaan. Bij de garage hadden we binnen de kortste keren het bijna voltallige personeel om ons heen staan. Iedereen probeerde mee te denken en te helpen. Een jonge verkoper was voor die dag gepromoveerd tot onze Engelse tolk en de senior-monteur werd meteen achter de SM vandaan gehaald waar hij mee bezig was. Wij zouden proberen de oude eend bij de garage te krijgen en dan zou de monteur er tijdens de lunchpauze naar kijken. Gelukkig was ze deze morgen in een wat beter humeur en wou ze aangezwengeld worden. Toen we aankwamen om 11 uur kwamen al meteen de monteurs met hun mobiele telefoons naar buiten om foto’s te maken. Maar qua tijd blijven het natuurlijk fransozen, om half 3 werd mijn eend naar binnen geduwd met achter het stuur een glunderende jonge verkoper. Hij was compleet verrast door het comfort van zo’n oude Citroën. In de garage had ze ook geen last van te weinig aandacht.
Na wat meten, kijken, discussiëren en bedenkelijk kijken was de conclusie dat ze spanningsregulator kapot was. Maar dat hoefde geen probleem te zijn, we konden gewoon op de dynamo naar huis rijden. We hebben toen meteen iedereen hartelijk bedankt en zijn in de auto’s gesprongen om naar huis te gaan rijden. Het ging ook een heel stuk wel weer goed. Tot ze ook bij stationair lopen ging afslaan. Uit eindelijk zijn we 60 km voor Luik op de Route Nationale 4 op een afgelegen parkeerplaats midden in een bos tot stilstand gekomen. Hier hebben we toen toch maar besloten om de ANWB in te schakelen. Toen mijn zoon daarmee bezig was kwam er juist een Nederlandse vrachtwagenchauffeur met zijn lege autotrailer de parkeerplaats opgereden. Dit leek ons wel een mooie oplossing! Opladen en meerijden. Helaas ging hij niet naar Nederland, maar naar Mons. De eend vond hij in ieder geval schitterend, een mooi naaimachientje. Hierna begon het wachten wat uiteindelijk heel lang ging duren. Uit respect voor de Belgische forumleden zullen we het niet hebben over de Belgische depanage.
Maar na 5 uur wachten werd de eend dan toch nog opgeladen en naar de garage van de persoon gebracht. Het was inmiddels 23:30. Wij zijn toen met de eend van mijn zoon nog naar huis gecrosst. De volgende morgen heb ik weer contact gezocht met de ANWB om het vervoer naar Nederland te regelen. Dit ging helaas via een collectief transport en kon 2 à 3 weken gaan duren. Dit vond ik toch wat lang duren. We zijn een trailer gaan huren en hebben haar dezelfde dag nog opgehaald. 
Thuis zijn we met hulp van onze wandelende vraagbaak en steun en toeverlaat AZL57 het probleem gaan zoeken.
Eerst hebben we de spanningsregulator en de accu vervangen. Toen deed ze het al een stuk beter, ze startte weer maar ze laadde nog niet bij. Uiteindelijk bleken de koolborstels versleten en nu staat het wijzertje van de laadstroom trots op “chargé”. Ze is ook inmiddels goedgekeurd door de RDW en heeft ze haar eigen Nederlandse blauwe platen gekregen! Hieronder nog wat foto’s van haar eerste funritje.Groeten Hans en Jasper
Prachtige AZ. Veel plezier ermee!
Schitterend! Veel plezier ermee!
