4 keer is scheepsrecht.
Een vriend van me is kunstenaar. Hij maakt voornamelijk schilderijen maar werkt ook met hout.
Doordat het werken met hout nogal wat stof en zaagsel doet opwaaien is dit niet bevorderlijk voor de schilderijen die in zijn atelier staan.
Hij had een oplossing, het houtwerk gebeurd voortaan in zijn atelier aan huis en voor het schilderen moest maar een nieuwe ruimte worden gevonden.
Die ruimte kwam er. In 'de Villa van alles' gevestigd aan de Dorpsdijk 40 te Rhoon.
Er moest dus het een en ander verhuisd gaan worden.
Ik bood Arthur ( www.arthurremmig.com ) aan om hem te helpen om wat spullen heen en weer te zeulen.
We deden dit in mijn oude besteleend. Niet alles ging in één keer mee maar het meeste wel.
Omdat er later in de week nog wat spullen verhuisd moesten worden zei ik tegen Arthur dat hij die week de besteleend maar onder zich moest houden.
De verhuizing... by CitroenAZU, on Flickr
Daags na dit aanbod hing vriend Arthur aan de lijn; "Man wat is dit leuk autorijden, ik word er helemaal vrolijk van, dit is helemaal mijn auto!"
En dit werd nog enige malen herhaald in woorden van een dergelijke strekking.
Dit resulteerde in het feit dat Arthur ook een besteleend wilde hebben.
Dus werd de komende periode veelvuldig Marktplaats en de Franse variant 'leboncoin' geraadpleegd.
Na een paar weken kwam de eerste kandidaat voorbij, een fraaie AK400 in ivoire borely. De auto was van opa geweest en daarna van een oom.
Nu werd hij niet meer gebruikt en mocht hij weg. Afspraken werden gemaakt, er werd verlof genomen, een bus geregeld, net als een autotrailer.
Op zondag zouden we gaan rijden en maandag weer terug aangezien het zo'n 900km rijden was.
Toen ik de laatste stand van zake aan onze Fransman doormailde kreeg ik als antwoord even pas op de plaats te maken, want er kwam die zaterdag al iemand kijken???
Dat was een donderslag bij heldere hemel...Die hadden we even niet aan zien komen. De verkopende Fransman had nog een afspraak gemaakt met volgens hem degene die voor mij had gereageerd. Zelf voelde hij zich nu ook wel een beetje lullig liet hij me in zijn email weten. Maar ik moest hoop houden. 'Je moet de huid van de beer niet verkopen voordat ie dood is' was zijn antwoord letterlijk, met andere woorden, hij moest eerst nog zien dat de andere geinteresseerde hem wel zou meenemen. Nou ik had hem direct wel kunnen vertellen dat dat zo zou zijn, maar goed, daags erna bleek mijn voorgevoel juist en onze Fransman mailde dat de auto was vertokken met nota bene één van mijn landgenoten...Erg jammer, maar op naar de volgende.
Dat werd een blauwe AK400 uit 1971, met leuk blauw dashboard en dito stuur, ergens nabij Duinkerken. Ook hier werd weer vrij genomen, de kar werd weer geregeld evenals het busje.
De volgende dag zouden we het AKtje ophalen. Op het moment dat ik bij mijn ouders was om mijn Ami te verruilen voor hun busje belde ik nog even om door te geven hoe laat we ongeveer zouden komen de volgende dag. Deze Fransman vertelde koeltjes dat dat niet meer hoefde omdat de auto zojuist verkocht was....
Gloeiende, gloeiende, dat was de tweede keer dat er een besteleend door ons neus werd geboord. Jammer dat ze het steeds pas vertelden nadat we net een hoop voorbereidingen hadden getroffen...
Maar niet getreurd er komt heus wel een volgende.
Dat was een blauwe 250 uit 1974 welke in Groningen te koop stond. Ook ver weg, maar nog wel in Nederland en reeds op Nederlands kenteken.
Een mailtje leerde dat er reeds een andere kaper op de kust was maar dat we zondag konden komen kijken als ie die vrijdag nog niet verkocht was.
En natuurlijk was daar vrijdag vroeg al een mail dat we zondag niet hoefde te komen omdat de auto een nieuwe eigenaar had gevonden.
Dat klopte precies, want een paar uur later verscheen de 250 wederom op internet te koop maar nu voor 1000 euro meer.
Nou, zo graag wilde we deze AZU nu ook weer niet omdat de voorkeur toch al uitging naar een 400...
Omdat de zondag toch al was ingeplanned voor een ritje Groningen besloten Arthur en ik zaterdag avond nog snel wat aanbieders op het Franse 'goede hoekje' te mailen.
We kregen al rap een mailtje terug omtrent een beige 400 uit 1976 welke reeds enige jaren in de klei stond van de Franse Ardennen. In niet zo'n goede staat dan de voorgaande besteleendjes, maar omdat het toch maar slechts 300km rijden was en de vraagprijs een stuk aantrekkelijker was besloten we toch maar te gaan kijken.
Vreemd eigenlijk, 300 km naar Groningen vinden we ver, maar 300 km naar Frankrijk is peanuts...
De trailer bleek zondag ook nog beschikbaar en vriend Ben was zo vriendelijk om met zijn bus te rijden.
Nogmaals bel ik de Franse aanbieder om te vragen of alles door kan gaan en dat werd bevestigend beantwoord. Hij zou zijn adres nog even doormailen en zou ons morgen zien...
Maar heel de avond geen email. Ook nam hij de telefoon niet meer op...
De volgende ochtend nog geen email en ik besloot om 09:00 uur toch maar weer te gaan bellen.
Gelukkig nam hij de telefoon nu wel op en vertelde me dat de batterij van zijn telefoon gisteren 'mort' was en dat hij juist een email met zijn adresgegevens aan me had verstuurd. Een 'pling' van de iphone bevestigde dit, het mailtje en zijn adres kwamen precies op dit moment via de digitale autoroute binnen. Ik wenste de Fransman een fijne ochtend verder en zei hem dat we ongeveer tussen 16:00 en 16:30 in Draize zouden arriveren.
Inmiddels stonden Ben en Arthur reeds voor mijn deur te trappelen en na het pakken van wat gereedschap, een paspoort en een camera gingen we eindelijk op weg naar Vlaardingen om daar bij de "Eendenwacht' de autotrailer op te pikken. Alfred van de Eendenwacht was er al en had alles al keurig startklaar gezet en de banden nog even opgepompt.
We reden de poort uit op naar Frankrijk. Na een stop in Couvin, België, waar juist een brocante aan de gang was -en dus niet aan onze aandacht mocht ontsnappen- gingen we met een hoop rommel extra weer verder, om vervolgens om 16:25 in Draize te arriveren.
Het besteleendje staat -tussen wat oude XM's, een 2cv berline en wat Peuzjootjes 205 cabriolet- achterop het erf, reeds met de motorkap geopend. Onze aankomst was niet onopgemerkt gebleven en een vriendelijke Fransman loopt direct in onze richting om ons de hand te schudden en vraagt ons naar het verloop van de reis. Vervolgens wuift hij met een wijds gebaar naar zijn besteleend.
Oef, hij was toch wat slechter dan de foto's in de advertentie. We kruipen onder de auto door en zien daar het gebruikelijke werk; voetenbak, dorpels en bodemplaten. Helaas toch ook een paar kleine plekjes aan het chassis wat volgens onze Fransman nog in orde zou moeten zijn. Jammer en ik overleg even met Arthur of hij nog steeds geinteresseerd is. Arthur wel, weliswaar gematigd enthousiast, zegt hij dat ie het toch wel aan durft. Ik zeg hem dat er meer kosten aanzitten dan in eerste instantie gedacht. Ik bel tussendoor even met garage Eendenwacht om te vragen wat de reparatie van het geheel ongeveer zou gaan kosten. Dat viel mee en Arthur geeft groen licht om verder met onze Fransman te gaan onderhandelen. Maar niet voordat met een oorverdovend kabaal -want van een uitlaat was geen sprake meer-, de motor nog even is gestart. Die doet het dus ook.
Ik leg hierna onze Fransman uit dat de staat in de advertentie wat beter was dan in werkelijkheid en dat er dus behoorlijk wat meer kosten aanzitten om deze besteller weer op de baan te krijgen.
Vervolgens vraag ik hem zijn uiterste prijs. Deze is slechts 100 euro onder de vraagprijs.
Jammer zeg ik tegen hem, het feest kan dan niet doorgaan en ik bedank hem voor zijn tijd.
Enigszins teleurgesteld biedt onze Fransman aan om binnen even een glas te gaan drinken, we hadden immers een lange reis achter de rug.
Daar kwam direct de zelfgemaakte kersenwijn op tafel en nog een ander soort wat ook zeker geproefd moest worden.
Inmiddels had Ben toen hij even naar de bus was teruggelopen, door een kier in een schuur gezien, dat er een oude Citroën onder het stof stond.
Ik vraag onze Fransman hiernaar en met een enthousiast gebaar wenkt hij ons te komen kijken.
Het blijkt te gaan om een oude Rosalie Boulangere, een 11UB, die er gezien het stof al heel wat jaartjes staat.
'Ook te koop', roept de Fransman. Ik help hem er helaas niet vanaf want ik heb genoeg oud ijzer in de tuin staan.
Naast de Rosalie staat nog een gele 2cv 2-deurs cabriolet onder zo''n zelfde laag stof en in een andere hoek een oude Peugeot 304 cabriolet en een Peugeot motorfiets.
Prachtig deze ontdekkingen!
De Fransman geniet zichtbaar van ons enthousiasme en andermaal moeten we naar binnen voor een glaasje.
Toch maar verteld dat we nog een stuk moeten rijden en dat dat niet handig is met een hoop kersenwijn in je mik.
O ja dat was ook zo...Nou er was nog wel wat sinas en chips. Onze Fransman praat honderd uit over zijn wagenpark, de Nederlanders die hier een paar jaar geleden in zijn dorp zijn komen wonen en de paddestoelen in het bos die je gewoon kunt eten.
Het wordt later en later en ik geef op enig moment aan dat we ondanks de gezelligheid terug naar Nederland gaan omdat we anders midden in de nacht aankomen.
We schudden hem en zijn familie de hand,, bedanken ze voor de gastvrijheid en hun tijd en lopen in de richting van de bus.
Onze Fransman groet ons maar zegt nog even snel voor hoeveel euros we de besteleend dan wel zouden meenemen...
Ik vraag dit vervolgens aan Arthur en die zegt me een bedrag. Ik vertel dit aan onze Fransman maar haal er nog eens 50 euro vanaf, waarop onze Fransman zegt; "Voor vijftig euro meer is ie voor jullie!"
Nou, dat was dus precies het bedrag wat Arthur in zijn hoofd had.
De handen worden zodoende geschud en de eend wordt door de Fransman al bulderend de trailer opgereden.
Met gillende banden rijdt hij omhoog want de achterremmen staan vast zoals we nu zien. We binden de eend vast op de trailer en gaan nogmaals naar binnen om een glas te drinken en om het "certificat de cession" in te gaan vullen. Als al het papierwerk is ingevuld zegt onze Fransman dat hij nog even de accu uit de eend moet halen want die kwam uit zijn eigen auto. Maar niet nadat er weer wat gedronken was natuurlijk...en als bonus kregen we nog een fles kersenwijn mee voor thuis.
Na enige tijd zeggen we nogmaals dat we nu echt gaan en schudden zodoende nogmaals elkaars hand en beloven dat als de auto weer rijdt, we deze komen laten zien. Dat vond onze Fransman erg leuk en we moesten dan ook maar gelijk blijven eten. Dat zullen we in de toekomst dan maar eens gaan doen. Nu eerst maar naar huis.
Met een grote grijns rijden we weg en laden enkele uren later -na uiteraard wat file in België- de AK af bij de Vlaardingse Eendengarage.
Nederland is weer een besteleendje rijker!
De volgende dag mailt onze Fransman hoe onze terugreis was verlopen...maar eigenlijk meer omdat zijn auto het niet meer deed omdat er geen accu meer inzat...
Fotos;
de hele set...
http://www.flickr.com/photos/citroenazu ... 834215302/
Project 400 by azu250, on Flickr
044 (Kopie) by azu250, on Flickr
061 (Kopie) by azu250, on Flickr
102 (Kopie) by azu250, on Flickr
137 (Kopie) by azu250, on Flickr
