Bertone

[mansvelste]

Ik viel.
Waarover zult u vragen.
Ik viel op een donkerblauwe Volvo 262 Coupé Bertone, niet bepaald op het profiel, meer op het totaalbeeld. Een prachtig exemplaar uit Californië, zonder typeaanduidingen op het kofferdeksel, zodat niet iedereen hem herkent. De kroontjes op de flanken - de enige versierselen die er wel op zitten - deden een kennis de vraag ontlokken: "In wat voor een Koninklijke auto rij jij tegenwoordig?" Waarna mijn vrouw opmerkte, "zullen we die kroontjes er ook maar afhalen?"
Afgelopen zomer reed ik ermee naar Italië en bezocht tijdens een weekend een klassieker bijeenkomst in de buurt van Rome. Er stonden zoveel uitzonderlijke modellen, dat ik mijn in Nederland niet al te bijzonder gevonden model, een beetje in de luwte, in het uithoekje van de grote Piazza verstopte.
Na enkele uren alle pracht en praal bewonderd te hebben kwamen we terug bij onze auto, maar zagen hem niet meer staan. Hij werd aan het oog onttrokken door een menigte mensen die eromheen stond te discussiëren, op zijn Italiaans met veel poeha, mimiek en drama. Niemand had zo'n auto ooit gezien en toen ik wilde instappen vroeg een Italiaan met een Ferrari-petje, Ferrari-jek, Ferrari-horloge, Ferrari...., kortom een en al Ferrari, van petje tot schoenen, hebt u die auto zelf gemaakt? Gekrenkt, ontkende ik de gruwelijke beschuldiging en maakte de wandelende Ferrari duidelijk, dat een beroemde landgenoot van hem de auto had ontworpen.
Wie moest dat dan wel zijn? Toen ik de naam Bertone noemde, zwol het geroezemoes aan tot orkaanhoogte en liep de hele piazza leeg om een blik op het Italiaanse kunstwerk te gooien dat in een tijdsbestek van een kort gesprekje met de Ferrari adept, van banale huisvlijt tot verheven Bertone-kunst was gepromoveerd.
De loftuitingen die voorbij kwamen en waarbij de auto werd verguld met woorden als meraviglioso, elegante en bellissima, deden me mijn vervoermiddel even met geheel andere ogen bekijken.
Hadden ze het over mijn Volvo? Moest ik me bij kunst niet iets anders voorstellen? Woorden die op de catwalk thuis horen verspillen aan een auto die oorspronkelijk niet uit het warmbloedige Italië komt maar uit het koude, nuchtere Zweden, omdat Bertone er even zijn licht over heeft laten schijnen?
Herkenbaar natuurlijk, dit gevoel voor drama en chauvinisme en wonderwel passend op een afgeladen plein met auto-ADHD-ers, in welke categorie vooral de Italianen thuis horen.
Inmiddels staat het pas benoemde kunstwerk weer binnen in Nederland, waar de glitter en glans zo nuchter wordt beoordeeld, dat Bertone er wakker van zou liggen.

groet Theo

[mansvelste]

Noorwegen? Weer te snel willen zijn. De zweden zullen me vervloeken

[RobertF]

bravissimo amio mio

[mansvelste]

Grote verbouwing met besteleend. Wie durft? Ik niet! Maar ik moest wel. Ik had nog een deux chevaux met bakkie en trekhaak in de aanbieding. De vorige eigenaar had het ding nogal opzichtig uitgedost. Het nationaliteitsgevoel droop er vanaf in de kleuren rood, wit en blauw. Niet te slijten dat ding.
Dus aan de slag en van slappe Donald een potente Hulk gemaakt. We hadden het al eerder gedaan dus kwamen er weer dubbele veerpotten onder, een uurtje laswerk, naar de sloop voor de onderdelen van de extra vering en de eend was na een paar uurtjes hobbyen getransformeerd in een pakezel. Niet, dus!
Bij de eerste de beste tocht naar het stort – in die tijd had je nog geen milieupark – ging het al mis. De last werd zijn ondergang, de pakezel – och herm - kreunde en zakte steeds verder door zijn hoeven. De trekhaak sleepte over de grond en veroorzaakte zoveel wrijving dat de koppeling begon te slippen.
Leiden in last en mijn eend ook, maar de redding was nabij, nabijer dan ik dacht. Hij lag achterin, tussen het puin. Toon, mijn bijrijder kon zich herinneren dat hij het ding had ingeladen. Langer dan een half uur heeft de montage niet geduurd, gelukkig hadden we zo’n hydraulische krikpot bij ons, anders hadden we de veel te zwaar beladen achterkant van de besteleend nooit omhoog gekregen om de reddende engel aan te brengen.
Gelukt, we konden verder, weliswaar stapvoets en begeleid door veel herrie, maar ver was het niet meer. Oei, zwaailichten, even later het irritante geluid van een politiesirene en een stopteken.
“Heren is dit een grap, waar gaat dat naartoe? “ Ze waren met z’n vieren en liepen gniffelend om de eend heen. De oudste van de agenten stond te schuddebuiken en wees op de trekhaak en de rolschaats die eronder gebonden zat. Er werden foto’s gemaakt en ik zette me al schrap voor de gigantische bekeuring die eraan zat te komen. Voor de tweede keer: Niet, dus !
Onder politie-escorte met zwaailichten hebben we de laatste anderhalve kilometer afgelegd naar het stort. Er zijn mensen in Maastricht die zich het ongewone voorval nog kunnen herinneren.
Groet
Theo

[RobertF]

Prachtig, zulke verhalen Theo, Tegenwoordig zou dat niet meer gaan daar kunnen ze geen begrip meer voor opbrengen. Ik hoop dat je er nog wat achter de hand hebt.

[mansvelste]

jaja, nog heel wat van die gekke gebeurtenissen, Rob. Een aantal moet jij beslist kennen.
Gisteren kwam ik wel veertig anekdotes (verhalen) tegen op een oude computer over een charismatische rasta hippy , een Nederlandse student op de Rheinisch Westfälische Hochschule Aachen, waar hij in zijn vrije tijd wel eens kwam hihi en die bij ons zijn besteleend liet prepareren voor de reis van 3 jaar kris kras door Afrika. Hij stuurde geregeld een update uit de meest onbekende hoeken van Afrika. Ik bewerkte die updates op zijn verzoek en vertaalde ze naar het Duits. Hij bekostigde hiervan zijn wereldreis. Unieke figuur!
Als men het hier leuk vindt zou ik af en toe uit die verhalen kunnen putten.
Maar morgen vertrek ik naar Italië. Succes met je project

groet
Theo

[mansvelste]

Daarnet de oorspronkelijke Nederlandse teksten gevonden (ik schreef ze nog gewoon met potlood) voordat ik ze in het Duits vertaalde. Die hippy heeft me wat meegemaakt zeg, het komt weer langzaam boven drijven in mijn geheugen, veel was ik kwijt. Zou hij nog leven, ik ga 't uitzoeken. Hij is toentertijd moederziel alleen vertrokken en met een zwarte vrouw en baby thuis gekomen. drie maal heb ik hem een krukas en oliekoeler nagestuurd, zie ik. Net iets meer dan 140.000 km heeft hij alleen al in Afrika met die safari-eend afgelegd.
Waren we nog maar eens 40 jaar jonger, dan ging ik een safari-eend bouwen en ook naar Afrika, ik weet nog wel bij benadering hoe we het toen gedaan hebben, 'n ruige eend was het, bestickerd tot en met door sponsoren.
groet
Theo

[mansvelste]

groet vanuit Italië

[mansvelste]

Gratis onderdelen scoren dankzij eend
In Lazio niet ver van Rome ligt ’n Mercedes dealer waar ik al “eeuwig” kom. Het bedrijf bestond al vóór de Musolini tijd toen er werd gehandeld in tractoren en auto’s met de opvallende, ietwat protserige, toentertijd veel te grote ster en is overgegaan van overgrootvader op grootvader, op vader Eutitio en kortelings op zoon Mario.
Overgrootvader heb ik gelukkig nooit gekend, hij heulde met de nazi’s en het is een publiek geheim dat het “heulen” hem geen windeieren heeft gelegd. Das dritte Reich machte ihn reich, unverschämt reich. Via de relaties van het eerste uur van Eutitio door het hele land kwam ik aan heel wat onderdelen voor mijn Ponton coupé en cabriolet. Het klikte, er groeide ’n vriendschap, ook ik hielp hem waar dat maar kon.
Lang geleden was afgesproken dat ik bij mijn eerstvolgende bezoek aan Italië een koppakkingset voor de coupé zou komen afhalen. Ik liep gelijk door naar achteren en vroeg aan de secretaresse: “waar is Euke? “ ( Eutitio was klein, vandaar het koosnaampje). Ze wees naar een uithoek van de garage waar veel gehamer en gevloek vandaan kwam. “Porca Mado…..,” ik spreek madonna niet helemaal uit want dat brengt ongeluk. Eutitio was met 2 monteurs als een waanzinnige aan ’t inhakken op de koelpropeller van ’n eend. Het zweet liep in straaltjes van zijn gezicht in zijn baard. “Porca Mado…….Theodoro, we krijgen die propeller niet los, al een uur bezig, ik word gek en die verdomde Fransen waren het al altijd, maar wel denken dat ze auto’s kunnen bouwen. Idioten!”
“Kom Euke, even rust, koffietijd.” Ik troonde hem mee naar het schaftlokaal waar de rest al genoot van een bakkie troost. Na 5 minuten ging ik zogenaamd even naar het toilet, maar sloop onopgemerkt naar de eend, draaide de bout vast in de propeller en weer een slag terug. Een klap op de bout en ziedaar de koelvin was los. Bout weer eruit, propeller losjes op zijn houder en al gulp dichtknopend terug naar het schaftlokaal. “Euke jullie zijn hier toch zo gelovig, een schietgebedje tot de heilige Johannes en die koelvin is zo los,” “Als jij dat ding los krijgt mag je die koppakkingset gratis meenemen.” Zijn gezicht stond wanhopig.
“Ik ga dat niet doen, de heilige Johannes gaat je uit je lijden verlossen, kom maar mee,” zei ik. Het schaftlokaal stroomde leeg, iedereen wilde het wonder aanschouwen. Ik pakte de kitscherige afbeelding met het aureool van Johannes van de muur en ging voor. “Heilige Johannes geef ons uw zegen en verlos ons van ons juk,” stamelde ik intussen goed verstaanbaar, kom pak die propeller gebaarde ik tot de jongen die er het dichtst bij stond en al een uur had meegeholpen om hem los te kappen. De jongen dacht laat ik maar doen wat die gek wil, die propeller zit daar gewoon de eerste uren nog, muurvast om gek van te worden. Hij gaf een gil toen hij het ding zonder krachtsinspanning zomaar ineens in zijn handen had en liet hem vallen alsof hij zich gruwelijk eraan had verbrand.
Nog vele jaren bleef Euke me bestoken met “hoe flikte je dat toen met die eend?’
Na een innig afscheid alsof ik de Messias was, reed ik verwaand, tevreden met mezelf weg met ’n gratis kopset en ’n overmatig gestreeld imago.
Groet
Theo

[mansvelste]

weer te snel geweest
unverschämtlc moet zijn unverschämt

[RobertF]

Super
Als je op het linker vakje rechts bovenaan klikt (wijzig bericht), als je ingelogd bent, dan kun je de tekst corrigeren

[mansvelste]

Bedankt voor de tip Rob.
Hier in Italië ben ik ook nog een hoop schrijfsels tegen gekomen. Ik zal er nog eendje plaatsen en dan voorlopig eens even stoppen. Anders vervuil ik hier de boel te zeer met mijn onzin.

groet
Theo

[mansvelste]

Race - eend
Een van de jonge Italiaanse piloten meldt in spaghetti Engels dat we over twintig minuten gaan landen op vliegveld Falcone Borsellino. Hij ratelt zijn vanbuiten geleerde lesje af alsof er een recorder aanstaat, zijn Engels klinkt als een repeterende kalasnicof met Italiaans accent.
Het belabberde Keltische taalgevoel van Italianen in het algemeen en van deze gezagvoerder in het bijzonder, zorgt ervoor dat het gebrabbel allesbehalve op Engels lijkt en zelfs nauwelijks is te verstaan.
Als hij even later overgaat in zijn moedertaal wordt het wél duidelijk wat hij aan ons kwijt wil, waarbij in het bijzonder zijn lofzang op het weer me verblijdt ‘Het is vierentwintig graden’, zingt hij bijna jubelend in het zo herkenbare melodieuze Italiaans. Ik zie zijn vrolijke gezicht met de wipneus weer voor me, we hebben al kennis gemaakt in de koffiebar van het vliegveld ruim voor vertrek

We verheugen ons op ons komende verblijf en hebben het geluk dat dit naar het weerbericht verluidt, zal plaats vinden onder aangename omstandigheden en Sicilië zijn reputatie van zonovergoten eiland zelfs in november waar zal maken.
Twintig minuten later zet het vliegtuig de landing in en wordt na een aantal ruwe correcties, noodzakelijk door de invloed van de wind, op onorthodoxe wijze op de landingsbaan gekwakt. “We zijn geland,” zegt mijn vrouw, me veelbetekenend aankijkend. “Oh, ik dacht even dat we gecrasht waren.” Ze kon er niet om lachen.
Het lijkt alsof de jonge gezagvoerder en zijn assistent niet langer kunnen wachten om de claustrofobe beslotenheid van de stuurcabine te ontvluchten en zich in de uitnodigende armen te werpen van het paradijselijke eiland. Of wacht er soms een geliefde in de aankomsthal en laat het zuidelijk temperament zich niet meer in beschaafde banen leiden? Om de abrupte entree in een voor ons nieuw avontuur nog eens te benadrukken, taxiën we in een rotvaart naar de aankomsthal. “Zo, die heeft haast,” klinkt achter me. De combinatie van Jeugdige overmoed en Italiaans temperament werkt in zo’n geval als een turbo.
Mijn even hiervoor uitgesproken vermoeden dat er wel eens een geliefde op hem zou kunnen wachten, wordt ruim een uur later bewaarheid op de parkeerplaats waar wij onze huurauto moeten ophalen. Verbaasd zien we dat hij wordt afgehaald door een wonderschone blondine, in de eerste plaats verbaasd omdat ze komt voorrijden in een open eend en in de tweede plaats omdat een piloot in een eend nu niet bepaald strookt met mijn verwachtingen. Nu komt dat blonde van die blondine zo goed als zeker uit een potje, maar dat ze knap is, wordt wel duidelijk als alle mannen, in het bijzonder de Italiaanse mannen haar nastaren. Italiaanse jonge dames wilden graag lijken op Zweedse en Nederlandse vrouwen, blond, blauwe ogen en lange benen. Dus verfden ze hun haren en struikelden ze in de rondte op van die enorme kantelpinnen en plateauzolen. We weten dat in deze tijd een eend wel eens wordt nagekeken, maar in die tijd gebeurde dat nooit. In dit geval echter is het niet eerder voorgekomen dat een wegrijdende eend zoveel bekijks had.
Wat schetst onze verbazing? Vier maanden later komen we hem tegen in de buurt van Viterbo met zijn inmiddels roodharige blondine. Hij had zich ingeschreven voor een race wedstrijd met een zelfgebouwde race-eend. Wat een ding! Er lag een Panhard motor in en twee uitlaten staken als koehoorns uit de niet meer op zichzelf lijkende spatborden. Bij de eerste de beste bocht maakte hij een grove stuurfout en vloog op een dusdanige piloot onwaardige manier door de lucht en over de kop dat het mijn vrouw de opmerking ontlokte: “ Zozo, met die vlieg ik nooit meer! “
Groet uit Italië
Theo

[RobertF]

Weer een leuk verhaal Theo.
Over vliegtuig en Italiaans gesproken.

Ik was op terugreis van Brazilië naar Frankfurt en zat te wachten in de business lounge van de Lufthansa op het vliegveld van Rio de Janeiro.
In de verte hoorde ik het getik van naaldhakken op de tegelvloer en het geluid werd steeds luider wat er op duidde dat iets langzaam dichterbij kwam. Het geluid van de hakken werd nog versterkt door de bijna lege lange gang. Ik was wel benieuwd en keek in de richting waar het vandaan kwam, wie dit geluid produceerde. Ja daar was het, een kleine slanke blondine die heupwiegend maathoudend langzaam dichterbij kwam en wier verschijning een bepaalde aantrekkingskracht op mannen uitoefende. Sodejeu, dat was niet mis, ik kon mijn blikken er niet vanaf houden net zoals de anderen mannen en volgde haar toen ze langzaam mijn richting opkwam. Onverstoord maar zeker niet onopgemerkt klikte ze met haar stiletto's, die zo puntig waren dat Barney daar zeker een 180 mee zou gooien, gestaag verder in ieder geval de aandacht trekkend van alle mannelijke aanwezigen. Hoe kon ze op die ultra hoge hakken lopen zonder haar balans te verliezen was mijn gedachte. Ja ze mocht er zijn, toen de vrouwelijke schoonheden werden uitgedeeld heeft zij zeker ver vooraan gestaan. Ze had een broek aan, waarvan je je afvraagt hoe ze daar in gekommen is?. Haar zonnebril met grote gekleurde glazen had ze in het haar gestoken en haar luchtige blouse liet niets aan verbeelding over. Van achteren waren haar vrouwelijk lijnen nog beter geaccentueerd en ontlokte mij de gedachte dat ze in Brazilië toch wel hele mooie vrouwen hebben rondlopen. Na enige tijd verdween ze in een taxfreeshop maar haar silhouet bleef nog geruime tijd op het netvlies hangen.

Verder lezend in mijn oldtimertijdschrift Classic Cars hoorde ik nog steeds in mijn hoofd het ritme van het getik van de hakken op de tegelvloer. Na een tijdje was het boarding en ik maakte mij op weg om mijn plaats in de business class in te nemen. Ik liet de stewardess mijn boardingpas zien en zij liep voor mij om mij mijn plaats te wijzen. Ik neem altijd een gangstoel want dan heb je altijd ruimte om naar één kant te leunen. Aangekomen bij mijn stoel keek ik wel heel verbaasd want wie zat er naast mij, ja de blondine, die van de hakken.
Ik zei hello en ze knikte en zei ook hello. We kregen na het opstijgen ons eten voorgeschoteld en toen alles opgeruimd was probeerde ik voorzichtig een praatje te maken. Haar Engels was niet bijzonder goed maar het bleek dat ze Italiaans was en voor zaken in Brazilië was geweest. Veel verder ging de conversatie niet gehinderd door de taalbarrière. De schuifjes werden voor de ramen neergelaten en het was de bedoeling dat de oogjes toe gingen, Ik besloot nog wat te zappen door de programma’s op het beeldscherm. Na enige tijd was de blondine in ruste en langzaam viel haar hoofd mijn kant op tot die op mijn schouder lag. Ja wat doe je in zo’n geval, laat maar liggen, dacht ik. De stewardess kwam vriendelijk vragen of ik nog iets wilde drinken en keek begrijpend naar mij, ze dacht vast en zeker dat we bij elkaar hoorden, vader dochter misschien.

Waarschijnlijk heb ik ook een poosje geslapen want toen ik ontwaakte en naar opzij keek, glimlachte de Italiaanse vriendelijk. Ze stond op om het toilet te bezoeken. Na enkele minuten kwam ze terug, ging zitten, keek mijn kant op en mompelde, I have a pro…., Sorry what? I have a problem, my zipper is stuck! Can you help me en ze ging in een meer gestrekte houding in de stoel liggen en met haar gelakte nagels de rand van haar broek licht omhoog trekkend. Can you try?? zei ze en keek me vragend aan. Ja wat doe je dan, dat heb ik weer??. Ik probeerde eerst voorzichtig de rits naar beneden te trekken, maar het lukte niet, daar moest steviger geopereerd worden. Om kracht te kunnen zetten boog ik me over de leuning en hing zo half over haar en met de nodige krachtsinspanning schoot de rits plots open en de Italiaanse gaf een lichte zucht van vreugde omdat het gelukt was. Op dat zelfde moment ging het gordijn van de cabine opzij en kwam de stewardess binnen die met ontstelde blijk mij aankeek. De Italiaanse stond op om haar nood te lenigen. De stewardess keek mij aan met een blik van, wat doet u nu meneer?, Ik bevond mij in een compromitterende situatie en begreep dat enige uitleg noodzakelijk was en zei tegen haar, it is not what you think, her zipper was stuck. Ze draaide zich om en liep weg. De vlucht liep volgens plan en bij het verlaten van het vliegtuig stond het cabinepersoneel netjes opgesteld. Thank you, zei ik tegen allen, en knikte vriendelijk bij de stewardess die mij bediend had. Thank you en ze knipoogde met een lichte glimlach. Ik heb deze gebeurtenis nooit vergeten hoewel het al meer dan 25 jaar geleden is en ik vraag me nog steeds af, wat heeft de stewardess gedacht?

[IVARIO]

Geweldige verhalen en erg leuk geschreven. Top!